Merhabalar. Bugün 4 Haziran, doğum günüm. Yıllar önce bir Çarşamba sabahı, doğum hastanesinde gelmişim dünyaya. O güne ait aile fotoğrafımızın da bulunduğu bir karşılama töreni ile başlamış benim hayat yolculuğum. Kaçıncı kilometresinde olduğumu bildiğim fakat sona ne kadar kaldığını bilmediğim bir yolculuk bu, tıpkı diğer yolcular gibi. Başlangıcını hatırlamasam da, ilerleyen vakitlere ait anılar var gözümün önünde ve yaşadığım her şey daha dün gibi. Geçmişin bir zamanı yok sanki, geçen her şey aynı yerde duruyor.

Bazen arkama, çoğu zaman önüme bakarak ilerliyorum. Geride bıraktıklarım da oluyor, bana eşlik etmesine izin verdiklerim de. Kendi duraklarına gelince vedalaşıp inenler olduğu kadar, buna gerek duymadıklarım ya da fırsat bulamadan, doyamadan gidenler de bulunuyor ve onlar zaman zaman burnumda tütüyor. Seyahatin bir döneminde kendisine hayran bırakanların, ilerleyen dönemlerde aslında sahip olmadıkları fakat yüklediğim anlamlardan ibaret olduklarını da görüyorum, önyargıyla yaklaştıklarım konusundaki yanılgılarımı da. Yolculuğuma yeni katılanları tanımak, anlamak için çaba gösteriyorum ama bu çabanın onların açıklığı ve netliği kadar olduğunu da biliyorum. Hiç kimseyi yaşadıkları ve geçtiği yollarla ilgili yadırgamıyorum çünkü benim yolumun henüz bitmediğini en azından şu an için biliyorum. Bunun benim yolculuğum olduğu gibi herkesin kendi seyahati olduğunu da hiç unutmuyorum. Kimine yakın hissediyorum kendimi, kimine uzak. Güzel sevmeyi, samimiyeti, güveni, paylaşmayı da öğreniyorum, temkinli olmak gerektiği gibi, güvenin de sınırları olması gerektiğini de. Herkesi olduğu hali ile kabul ediyorum ama kırmızı çizgilerimin ihlaline de izin vermiyorum.

Geçtiğim yolları, bu yollarda gördüklerimi, geçerken hissettiklerimi hiç unutmuyorum. Kimi zaman hızdan etrafın farkına varamıyorum, kimi zaman uyuduğumdan. Bazen daracık yollardan geçiyorum, hep gözlemleyerek, bazen de hızlı ilerlediğim asfaltlardan. Keskin virajlar sarsıyor, taşlı yollar yoruyor fakat durmayınca bunlar da geride kalıyor. Dar yolların etrafındaki uçurumlardan korkuyorum, ürküyorum kimi zaman ama ilerlemek için geçmem gerektiğini de biliyorum. Uçsuz bucaksız maviliği ile ferahlık veren denizlerden, ağaçların tünel gibi sağdan soldan beni sardığını hissettiğim dağlardan, nefes nefese bırakan dik yokuşlardan, üzerinden hızla geçerken içimde boşluk hissi oluşturan bariyerlerden, uzaktan bakınca herkesin mutlu olduğunu düşündüren ufacık köylerden, insanların kargaşa içinde ilerlerken birbirlerinin farkına bile varmadığı şehirlerden, her tanesini yüreğimde hissettiğim yağmurlu yerlerden, güneşin gözlerimi kamaştırdığı kadar parlak olduğu yeşilliklerden, vaktin nasıl geçtiğini anlamadığım gündüzlerden, gözümü kırpmadığım gecelerden ve kimi zaman insanlardan geçiyorum.

Bu geçişler bazen vazgeçiş, bazen her hücreme işleyiş oluyor. Geçtiğim yerler geride kalsa da aslında içimde birikiyor, beni ben yapıyor. Yaşamın devam eden bir öğreti olduğunu biliyorum. Buraya kadar öğrendiğim her şey için ve bu seyahatte eşlik eden, üzerimde ufacık bile olsa emeği bulunan herkese teşekkür ediyorum. Başta aileme, kan bağım olanlar ama daha da öte can bağım olanların da şahıslarına teşekkürü borç biliyorum. Asıl teşekkür, şükür ise Allah'a. Bana yaşattığı, verdiği, vermediği, lâyık gördüğü, öğrettiği her şey için. Çok şükür, bin şükür.. Yolculuk devam ediyor, yol da benim, yolcu da. Herkese kendi seyahatinde iyi yolculuklar diliyorum. Sağlıcakla kalın.