Merhabalar.

Uzun zamandır salgın, korunma yolları, neler yapmamız ve nelere dikkat etmemiz gerektiği, hastalık tablosunun nasıl olduğu ve tedavi şekillerini konuşuyoruz. Artık kendini ifade edebilen en küçük çocuktan, demansif bulguları olmayan ileri yaştaki herkese kadar hepimizin bu konuda bir fikri ve davranış şekli var. Her ne kadar kendimizi korumaya çalışsak da hassasiyetlerimizin farklı olması, hayata bakış açımız ve konuya verdiğimiz önemin çeşitliliği sebebiyle bireysel olarak aldığımız tedbirler yetmeyince, bir süre kısıtlamalarla korunmaya çalıştık. Korunduk da. Hasta sayısı, yoğun bakım ihtiyacı ve ölümler giderek azaldı, ta ki normalleşme sürecine geçinceye kadar. Bunun açık ifadesi şu, biz kendimizi koruyamıyoruz ya da bizim kendimizi korumak gibi bir gayretimiz yok. İş eleştirmeye gelince herkesten çok fikri olanlar ne yazık ki kendi davranışlarını eleştirme konusunda objektif değil.

Artık salgında, salgınla birlikte, salgına rağmen yaşamayı öğrenme zamanı. Tüm bunları öğrenmiş olduğumuzu düşünerek hafta sonu açık havada gerçekleşen bir festivale katıldım. Başka bir şehre kendi aracımla gittim ve maske-mesafe-temizliğe özen gösterdim. Festival açık alandaydı, gerekli tüm uyarılar her yerde vardı. Görsel olarak da belirli periyotlarla salgın ve korunma yolları hatırlatıldı. Şu an için topluma yapılacak olanın en fazlası da buydu fakat konuşmalarda sık sık “Pandemi sonrası eğlenmeye ihtiyaç duyulduğu” cümlesini duydum. Halbuki sonrası değildi, pandeminin tam da yoğun olduğu dönemlerdi. Oluşan ve oluşturulan algının yanlışlığını, bilimsel veriler ve istatistikleri takip eden herkesin anlayacağı aşikardı.

Uzun bir aradan sonra ilk defa bu kadar kalabalık insan topluluğunu bir arada görüyordum. Görüyordum ama görmek istediğim bu değildi. Maskeli insan sayısı yok denecek kadar azdı, mesafeli olmak bir yana özelikle yakın olma çabası vardı. Sanki başka bir gezegende ya da salgından önceki zamanlardaydım. Açık havadaydık evet ama bu maskesiz-mesafesiz bir arada olmamız demek değildi. Bir süre etrafı gözlemledim, aklımda serviste takip ettiğim hastalar, yaptığım vizitler ve hasta yakınlarına verdiğim vefat haberlerindeki duygularımla. Anlamakta güçlük çektim, bu kadar rahat olunmasındaki nedeni aklım almadı. Bugüne kadar verdiğimiz tüm emeklerin anlaşılamamış olduğunu, boşa gittiğini düşünmekten de kendimi alamadım. Hasta sayısı artarken ne aşı, ne de hastalığı geçirmiş olmak bu kadar rahat olunmasının bir gerekçesi olabilirdi. İnsanları anlamaya çalıştım, anlayamadım. Anladığım tek şey, salgınla yaşamayı öğrenememiş olduğumuz gerçeğiydi. Bunu öğrenemedikçe de sona ulaşmamızın mümkün olmayacağı çok açık. Elbetteki eğlenelim, aktiviteler olsun, onlara katılalım ama kontrolü de elden bırakmayalım ki ağır bedeller ödemek zorunda kalmayalım. Verdiğimiz emekler boşa gitmesin, yaşam ışığımız hiç sönmesin, hayatlar elimizden kayıp gitmesin, güzel günler geri gelsin.

Sağlıcakla kalın.