Etrafımda sürekli kaybettikten sonra bir şeylerin değerini anlayan insanlar görüyorum. Kaybettikten sonra kıymet bilen insanlardan olmamalıyız. Birkaç saat sonra aldığımız bir telefonla tüm hayatımız mahvolabilir. Hiç yaşamadınız mı? Öyle anılarınız hiç olmadı mı?

Şimdi hiç düşünmeden kalbini kırdığınız kişi kapıdan çıktıktan sonra aniden bir kaza geçirebilir. Sevmeyi, evlenmeyi, ziyaret etmeyi düşündüğünüz bir insan bir dakika sonra ölebilir. Neden sevdiklerimizi ihmal ediyoruz sorusuna verebilecek mantıklı bir açıklamamız var mı?

Durmayın, hemen şimdi ertelediğiniz şeyleri gözden geçirin. Her şey her türlü bir gün gidecek. O iş bir şekilde bitecek. O okuldan en sonunda mezun olacaksın. Sınav stresi bir kaç ay sonra bitecek. Oysa sevdikleriniz? Onlar hep yanınızda olacaklar. Anneniz, babanız, kardeşiniz, eşiniz, sevgiliniz, dostlarınız.

Birkaç günlük dünya telaşı için  hırslar uğruna onları incitmeye değer mi? Bağırıp, hakaret edip, üzmek yerine yüzlerine bakıp bir tebessüm etmek bu kadar zor mu? Kaybettiğinizde o hissettiğiniz acının ve yokluk hissinin tahammülü yok .

Kaybettikten sonra kıymet bilenlerden olmayın, olmayalım. Onlara bağırmanız ya da öfkelenmeniz, onları üzmeniz işlerinizi çözmez, aksine huzurunuzu da kaçırır. Şimdi kalkın ve en yakınınızda olan sevdiğinize kocaman bir öpücük kondurun. Uzaktaki akrabalarınıza telefon edip aranızdaki buzları eritin. Ve unutmadan… Biraz da gülümseyin. Gülümsemek size hiçbir şey kaybettirmez. Etrafımıza renk katar.

Mutlu pazarlar...