“Dökmeye niyetim yok içimi,

Zor sığdırdım zaten” demiş Cemal Süreya...

Aynen bu durumdayız.

Sussan olmuyor, susmasan olmaz.

Yazsan olmuyor, yazmasan olmaz.

Toplumda kin, nefret almış başını gidiyor. Her kafadan ayrı bir ses çıkıyor. O ocuymuş, Bu bucuymuş. Yok ben, ondan daha iyiyim. Yok o, benden daha kötü... Bir rahat bırakın da insanlar kendine gelsin. Zaten pandeminin etkileri ile gerilmiş olan toplumda, sıcak ve nemli havaların başlaması ve yaşanan ekonomik zorlukların sıkıntısıyla birlikte insanlar oldukça gergin dolaşıyorlar.

Bencilliğin doruk yaptığı günümüzde; yüce dinimiz İslamiyeti, Müslümanlığı bile kendi tekelinde görüp, Müslümanlığın emirlerini sadece kılık kıyafetle sınırlandırmaya çalışanları, insanları yargılayanları, bu toplum ibretle izliyor. Bırakın artık başkalarını eleştirip, toplumu germeyi. Kimse kimseden üstün değil. Bırakın herkes, Allah’ın kendisine bahşettiği hayatı insanca yaşasın.

Ne güzel söylemiş Can Yücel;

Kendine bak kendine…

Özüne, sözüne, benliğine…

İlgilenme kimseyle…

Kim ne yemiş, ne giymiş…

Bundan sana ne?

Sen kendini besle,

Bilgiyle, sevgiyle, şefkatle…

Ancak o zaman ulaşırsın,

İnsan olmanın erdemine…

“Kalp kırmak Kabe’yi 70 defa yıkmaktan daha günahtır” diyen kutlu Peygamberin... birbirinin kalbini paramparça eden ümmeti; yıllardır İslam coğrafyaları yanıyor. Ve Müslümanlar, Türkler, soydaşlarımız zulme uğruyor. Müslümanlar birbirinizle uğraşmayı artık bırakın. İslam alemi artık uyanın, bir olun ve asıl bu yapılan zulümlere dur deyin.

Kraldan çok kralcılık oynamak diye bir deyim vardır. Tarihin her döneminde görüldüğü gibi bu durum günümüze kadar süregelmiştir. Toplumda her alanda görülen huzursuzluğun, gerginliğin çoğu, bu kraldan çok kralcılık oynayanlar yüzünden oluyor. Çünkü kendi asli görevleri dışında her şeyin içinde oluyorlar. Herkes karşısındakini eleştiriyor ama kimse dönüp kendisine öz eleştiri yapmıyor. Hep ben haklıyım, ben doğruyum diye düşünüyorlar. Bu yüzden toplumdaki uzlaşma ve uzlaştırma kültürü unutuldu, yok olmaya yüz tuttu.

Oysa hayatta en güzel uzlaşma, herkesin bir adım geriye, adım atmasıdır. Ya da konuşmadan önce bir daha düşünmesidir. İnsanoğlu önce kendini yargılasa; bu kadar savcı, yargıç, avukat ve yasaya gerek kalmazdı. Aslında en iyi yargıç, insanın kendi kalbidir. Vicdanınız hep ön planda olursa, emin olun yaşamınızda, toplumumuzda düzelecek. Her zaman kalbin, vicdanın sesini dinleyin...

Günün birinde son yemeğinizi yiyip, son çayınızı içip, son konuşmanızı yapıp, eşinize, kardeşinize, çocuğunuza, arkadaşınıza son kez sarılacaksınız. Son kez olduğundan haberiniz bile olmayacak. O yüzden, sevdiğiniz her şeye tutkuyla sarılın. Bakın şu anda bir nefes alıp verdiniz, o bile geçti. Kalan yıllarınızın kıymetini bilmelisiniz. Çünkü tekrarı yok… Bir gün “Game Over” (Oyun Bitti) olacak.

Hayırlı cumalar.