Merhabalar. Ramazan geldi, hoş geldi. İki yıldır salgın nedeniyle, nerede o eski ramazanlar diyen büyüklerimiz gibi bizlerin de eskiyi aradığı günleri geride bırakmış olmanın mutluluğu kaplamışken içimi, tam da birlik ve beraberliği hissetmeyi arzu etmişken, bu kez bir telefonla hevesim, tabiri caiz ise kursağımda kaldı. Adıma gelen resmî yazıyı imza karşılığı almam gerektiğini ve içeriğinin de geçici görev olduğunu belirten bu telefona cevap verdiğimde bir yandan hasta bakıyor, bir yandan da kalp krizi nedeniyle bir hafta önce 2 damarına stent yerleştirilmiş babamın ilaçlarını düzenlemek için koşturuyor, bozuk böbrek fonksiyonları ve devam eden kansızlığı için sonraki adımları planlıyordum. Aktif şekilde salgında görev yapmış, yıpranmış, yorulmuş, tükenmiş ve azalan vaka sayısı ile çok şükür demeye bile fırsat bulamamışken elime tutuşturulan bu resmî yazı bana, geçici görev yerimin il dışında ve 1 ay olduğunu söylüyordu. Meslekte 24.yılımı çalışırken ve yüksek hizmet puanına sahipken “Neden ben?” diye sordum elbette. Çalıştığı hastanede aynı branşta tek kişi olmanın ve 5 yaş altı çocuğa sahip bulunmanın, hizmet puanına bakmadan muaf tutulma kriteri olduğunun yönetmelikle belirlenmiş olduğunu öğrendim. Yani bu şartlara sahip olmamam, çalıştığım yıllarla kazandığım puanları hükümsüz kıldı. “Benim de 1 yaşında bir Badem’im var” diyerek güldüm ve sonrasının derdine düştüm. Haberim olmadan ve yaşantımda devam eden sorumluluklarımı düzenlemeden görevlendirilmiş olmama mı üzüleyim, babamın sağlık problemleri ile ilgilenmem gerekirken uzak kalacak olmama mı, yoksa ramazanda kurulu düzenim dışında bilmediğim bir yerde bulunmama mı, hatta nerede kalacağımı nasıl ayarlayacağıma mı bilemedim.

Henüz ayrılmadan hastanem tarafından görevlendirildiğim bir toplantı için sağlık müdürlüğünde bulunduğum sırada gideceğim yerden, ne zaman başlayacağım ve buna göre Covid çalışma programının ve icap nöbetinin düzenleneceği ile ilgili mesaj aldım ve o ilin Covid yazışma grubuna katıldım, bir süre sonra da icap nöbeti programında adımın olduğu listeye, ruhen ve bedenen orada olmasam da eklendim. Nerede kalacağım, şartları nasıl, geride kalan işlerimi nasıl düzenleyeceğim diye düşünürken başka hekim arkadaşlarımın, ulaşımı zor daha uzak mesafelere görevlendirildiğini öğrenince onlar adına üzülürken halime şükrettim. Elbette ki hepimiz mesleğimiz her ne ise ülkemiz ve milletimiz için hizmet vereceğiz, görev bilincini taşıyacağız, çalışacağız, çaba göstereceğiz ve elimizden gelenin en iyisini yapacağız ama bunu yaparken bizlerin de kurulu bir düzeni, sorumlulukları, planları, programları ve sağlık sorunları olduğu unutulmasın istiyoruz. Biliyoruz ki bu ihtiyaç aniden oluşmuş değil, bilinen ve tahmin edilen bir ihtiyaç. Mutlu ve huzurlu çalışmak hepimizin hakkı. Şimdi valiz hazırlama zamanı. Sağlıcakla kalın.