Merhabalar,

Hafta sonu seyahatim sırasında uçaktaki dergiyi karıştırdım. Aslında çok sık yaptığım birşey değildir bu dergileri incelemek ama rötarın verdiği gerginliği azaltma çabasındaydım. Sayfaları çevirirken Divriği’den bahsedildiğini gördüm ve hiç olmayacağım kadar tüm dikkatimi vererek okudum. Hep meşhur Ulu Cami’si ile bilenen Divriği’nin Cumhuriyet İlkokulu’nda geçen ilkokul 4. ve 5.sınıf yıllarımı ve Divriği Lisesi’nde geçen ortaokul yıllarımı hatırladım. Uçuş sırasında bir dergi sayfasından ilkokul ve ortaokul yıllarımın geçtiği Divriği’ye ve oradaki güzel vakitlere daldım, gittim. İlçenin merkezinden biraz uzakta ama ana yol üzerinde bir apartmanda oturmuştuk. Hem apartman komşularımız, hem de çevredeki müstakil evlerle kısa sürede kaynaşmış, soğuk ve karlı kış akşamlarında birlikte vakit geçirir olmuştuk. Bisiklet sürmeyi ilk kez Divriği sokaklarında denemiş, düşe kalka öğrenmiştim. Evlerin bahçelerinde ve boş alanlarda top oynamanın ve sınırsız koşmanın tadına ilk kez orada varmıştım. Yürüyüş yapabilecek yer olmadığından şehirlerarası yol üzerinde de aynı keyifle yürünebileceğini öğrenmiştim. Hatta yol kenarındaki iğde ağaçlarının görüntüsü ve kokusu hafızamda o kadar yer etmişti ki, yıllar geçse bile gördüğüm her iğde ağacı bana daima o yürüyüşleri hatırlatır. Tam bunlara dalmışken uçak türbülansa girdi ve anonsla okumayı bıraktım, o sırada çocuksu ama şu an bile tebessümle hatırladığım bir anı canlandı gözümde. Annem kardeşimle beni evden uzakta olan, belki de çocukluğun verdiği mesafe anlayışı ile uzak gelen bir marketten alışveriş yapmaya, babamın bizi alması için gönderdiği tanıdık bir taksiyle ve nasihatlerle göndermişti. Alışveriş yapacaktık, taksi bizi bekleyecekti ve sonrasında alıp eve bırakacaktı. Taksi şöförü olan ve iyi tanıdığımız abiye işimizin uzun süreceğini, bitince yakın olan durağa gelebileceğimizi söyleyerek ayrıldık. Alışverişimizi yaptık ve kardeşimle kafa kafaya verip taksi yerine hep merak ettiğimiz ama bir türlü izin koparamadığımız at arabasına binmeye karar verdik. Fayton falan değil, bir atın arkasına bağlanmış, oturma yeri bile olmayan ve sıklıkla o dönemde yük taşımak için yaygın olarak kullanılan bir araç aslında. Hemen onların olduğu yere gittik, fiyat sorduk, taksi fiyatının neredeyse yarısı olduğunu öğrendik ve bir atın arkasına bağlı 2 tekerlek üzerinde hareket eden at arabasına bindik. Nasıl bir mutluluktu, nasıl eğlenceliydi, nasıl güzel bir seyahatti anlatamam. Gözümden yaş gelecek kadar güldüğümüzü ve arabanın sahibi tarafından uyarılacak kadar da yüksek sesle şarkı söylediğimizi, daha sonrada geciktiğimiz ve taksi şöförü ile bağlantı kurup onun yanında olmadığımızı öğrenen annemin telaşlı şekilde pencereden bakarak bizi bekleyişini hatırlıyorum. O kadar mutluyduk ki annem bizi merak ettiğini söylerken kızamamıştı bile. Bunları düşünürken ikinci bir anonsla uçuşa geri döndüm çünkü bir yolcunun fenalaştığı söylendi ve uçakta hekim varsa kabin ekibine kendisini tanıtması istendi. Hayaller güzel olsa da gerçekler hep yanıbaşımızdaydı. Hızlıca hastanın yanına gittim, çok ciddi bir durum gözükmüyordu, hostes 8 dakika sonra yerde olacağımızı söyledi. İniş için alçaldığımızdan oturup kemerleri bağladık ve seyahat sonlandı. Yolcu da olsan, tatilde de olsan, hayallere de dalsan mesaisi ve çalışma şartları belli olmayan ve bir anonsla gerçeğe döndüren bir meslek hekimlik. Bizler mümkün olduğunca empati yaparak yaklaşmaya çalışsak da iş yoğunluğumuz, çalışma şartlarımız ve kişisel koşturmacamız her zaman olduğumuz ya da olmak istediğimiz gibi davranmamıza neden olmayabilir. Bazen çok pozitif başlanan gün, bir söz ya da davranışla enerjimizi tüketmiş, sabrımızı azaltmış olabilir. Emin olun her yerde, her şartta ve her zaman hastalarımız bizim için çok kıymetli. Geçmişin güzel anılarına dalmış olsam da bir hastaya yardımcı olmak büyük mutluluk. Bir birimize göstereceğimiz saygı, sevgi ve anlayış dolu günler dileğiyle..

Sağlıcakla kalın..