Merhabalar.

Salgında hem test pozitiflik oranları(%21’lerde), hem de günlük hasta sayısı (94000’lerde) ve dolayısıyla can kaybı (170’lerde) artmaya devam ediyor. Bu artışı sayısal olarak her gün takip etmesek de bizler hastane başvuruları ve artan yatak ihtiyaçlarımızdan tahmin edebiliyoruz, sizler de etrafınızdaki hastalardan anlayabiliyorsunuz.

Bu artışa rağmen korunma konusundaki hassasiyetimiz her geçen gün azalıyor. Bulunduğum her alanı, potansiyel virüs taşıyan bir hastanın olması durumunda olabilecekleri düşünerek değerlendiriyorum ve çoğunlukla da hatırlatmalar yapıyorum ama son dönemdeki gözlemim, olabilecekleri bilenlerin de bilinçli olarak yani bilerek ve isteyerek bildiklerini uygulamadığı yönünde.

Artık maskesiz dolaşan insan sayısı maskeli dolaşanlardan daha fazla, kafe ve restoranlarda masalar dip dibe, servis yapanlar çoğu zaman maskesiz, sosyal medya insanların birlikte bulunduğu maskesiz-mesafesiz fotoğraflarla dolu, konserlerde-eğlence mekanlarında maskeli olanlar yadırganıyor, evlerde bir araya gelmeler sıklaştı, iş yerlerinde aynı alanı kullananlar maske kullanmayı bıraktı, kalabalık alanlarda maske takanlara çıkarıp rahat olmaları konusunda telkinler başladı. Yani artan hasta sayısı ile toplum olarak tedbirleri arttırmak yerine, yok sayma savunma mekanizmamızı kullanarak belki de ruhsal rahatlama sağlamayı tercih ediyoruz ama gerçeklerin er ya da geç bizlere varlığını hatırlatma özelliği olduğunu unutuyoruz. Bizler yok saysak da, yokmuş gibi davransak da ortada bir salgın var ve hala tüm etkinliği ile devam ediyor.

Yetişkin insanlar olarak hepimiz, davranışlarımızın sorumluluğunu alacak yaşta olduğumuza göre artık korumamız gerekenlerin çocuklar, mental fonksiyonları yavaşlamış olanlar ve ileri yaştakiler olduğunu düşünüyorum. Bunun dışındakiler korunma yollarını, neler yapması ya da yapmaması gerektiğini biliyor ve bilmesine rağmen istediği şekilde davranıyor yani davranışlarının sorumluluğunu alıyor. Fakat unutulmaması gereken bir şey var ki o da, bir kişinin sorumsuz davranışının, onunla temas eden, özellikle aile içindeki herkesi riske attığı gerçeği. “Kurunun yanında yaş da yanar” dedikleri işte tam da bu. Bu nedenle 2 yıldır korunabilmeyi başaranların son dönemde hasta olduklarını görüyoruz.

Bir de şunu ifade etmek lazım, hastalığı daha önce geçirmiş olmanız sizi tekrar geçirmekten korumuyor, hafif geçirmiş olmanız da yine hafif geçireceğiniz anlamına gelmiyor. Yani hastalığın ne garantisi var, ne de şakası. Mümkün olabildiğince, etraftakilerin bu kadar rahatlığı ile giderek güçleşse de, bireysel olarak korunmaya devam etmek en doğrusu.

Gerçek yaşam verileri şu dönemde bu kadar rahatlığın doğru olmayacağını bize gösteriyor olsa da, başını kuma gömenlerin bunu görme şansı olmayacağı da çok açık. Görenlerden olmak dileğiyle.

Sağlıcakla kalın.