Merhabalar, Dünya, Covid19’a bağlı salgında 1 yılı geride bıraktı. İlk kez görülmesinin ardından ülkemize yaklaşık 2.5 ay sonra ulaşmasına rağmen bizlerde bu salgından nasibimizi aldık. Halen her gün pek çok hasta ve pek çok ölümle devam eden süreçte, günlük verilerin sadece sayılardan ibaret olmadığı da çok açık çünkü her bir rakam bir can. Alınan tedbirler ve kısıtlamalarla vaka sayıları azalmış olsa da, süreç tüm ciddiyetiyle devam ediyor.
Salgından hepimiz etkilendik, tüm yaşantımız kısıtlandı. Bir grup insan büyük bir hassasiyet gösterirken, diğer bir grup salgını belki de endişeye bağlı bir savunma mekanizmasıyla yok sayarak aynı hassasiyeti göstermiyor olsa da, herkes endişeli. Dikkat etmeyen de önemsemiyor gibi gözükmesine rağmen en ufak bir şikayette “hasta mı oldum acaba?” diye düşünerek hastaneye koşuyor. Yani umursamıyormuş gibi davranan dahi etkilenmiş durumda. Her şey normale döndüğünde de yaşadığımız bu travmatik salgının psikolojik etkilerini göreceğimiz çok açık.
Sadece bedensel ve ruhsal değil, toplumsal ve en çok da ekonomik olarak fazlasıyla etkilendik. Teması azaltmak için olması gereken “evde kalın” önerimiz, geçinmek için çalışmak zorunda olanları elbetteki olumsuz etkiledi. Bu süreçte çok büyük şirketler bile üretimden çok üretilenleri pazarlama ve tüketme yolunu seçerken küçük esnafı tahmin etmek zor değil. Çalışma alanlarının kapalı mekanlarda kalabalık olduğu ve bulaştırma riski taşıyan iş yerlerinin ve özellikle restoranların mecburen kısıtlanması da ekonomik olarak zora soktu belki ama başka şansımız da yoktu.
Tüm bunlara; bu süreçte maske-mesafe-hijyene dikkat etmeyen, önerilere uymayan, her türlü uyarıya rağmen maskesiz-mesafesiz bir araya gelen, bana bir şey olmaz diyen, hasta olup şikayetini dikkate almayan ve insanlarla bir arada bulunmaya devam eden, pozitif olmasına rağmen karantinaya uymayan, pozitif vaka ile temas etmiş olduğu halde bunu bildirmeyen ve hastalığının varlığını yok sayanlar sebep oldu.
Şimdi tek çıkar yolumuz var, bir yandan korunmaya maksimum önlemlerle devam ederken bir yandan da aşı ile toplumsal bağışıklığı sağlamak. Çünkü sadece bireysel korunma çabalarımızla bu işi başaramadığımız, bugüne kadar gördüğümüz hasta sayılarımız ve ölümlerle ortada.
Tüm öneriler ve korunma yolları defalarca anlatılmasına rağmen vaka sayılarımız ne zaman düşmeye başladı? Zorunlu kısıtlamalar devreye girdiğinde, kaldı ki bu bile tam bir yasak değil, zaruri ihtiyaçların giderilmesine izin veren bir uygulama olduğu halde. Daha açık bir ifadeyle; bizler kendimizi korumayı beceremediğimiz için zorla korunma yolu ile hasta olan ve ölen kişi sayısı azaldı fakat azalmasına rağmen halen çok yüksek sayıda devam ediyor.
Aşı ile ilgili farklı grupların çalışmaları mevcut, zaman sıkıntısı nedeniyle tüm faz çalışmalarının tamamlanması beklenememiş olsa da bugüne kadar üretilmiş diğer aşılardan çok da anlamlı farklılıkları yok. Devam eden çalışmalarda ara veriler, etkinlik ve güvenlik konusunda olumlu sonuçlar gösteriyor.
Aşının uygulanması, maske-mesafe-hijyene uyumun azaltılabileceği anlamına gelmiyor elbette. Pandeminin sonlanması ancak aşı olmamız ve virüsten korunarak yaşamayı öğrenmemizle mümkün gibi duruyor.
Güzel günler dileğiyle, sağlıcakla kalın.
Giriş Yap
Üye Ol
