Bir adam, güneşli bir yaz sabahında okyanus kenarına gelmiş, denizin o güzel kokusu, dalgaların sesi ve sabah ferahlığı ile yürüyüşe başlamış. Hayat ne kadar güzel ve her şey ne kadar da yolunda diye geçirmiş içinden. Kumsalda ilerlerken ve tüm dikkati ile o anda iken, okyanus kenarında dolaşan küçük bir çocuğu son anda fark etmiş. Çocuk kumsaldan bir şeyler toplayıp okyanusa götürüyormuş. Dikkatli baktığında topladıklarının denizyıldızı olduğunu anlamış. Kumsal boyu kıyıya vuran denizyıldızlarını o ana kadar nasıl görmediğini düşünmüş ve yürümeye devam etmiş. Çocuğa yaklaşarak “Neden bunları okyanusa geri atıyorsun?” diye sormuş. Çocuk “Birazdan güneş yükselecek, sular biraz daha çekilecek ve kıyıya vuran bu denizyıldızları susuz kalıp ölecek” demiş. Adam yüzünde hem şaşkınlık, hem de alaycı bir gülümseme ile “Burada binlerce denizyıldızı var, hepsini kurtarabileceğini düşünmüyorsun herhalde. Bir kaçını okyanusa atsan ne fark eder ki?” derken yürümeye devam etmiş. Küçük çocuk tam o sırada bir denizyıldızını daha eline alıp okyanus suyu ile buluştururken adama dönüp “Bak, burada kalsa birazdan ölecek olan bu denizyıldızı için çok şey fark etti” demiş.

Yaşamı belirleyen farkındalıklarımız, değerlendirmelerimiz, sahip olduğumuz duygular, düşüncelerimiz, davranışlarımız yani tümüyle oluşan bakış açımız. Adam “Hayat ne kadar güzel ve her şey ne kadar da yolunda” diye düşünürken üzerine basarak geçtiği denizyıldızlarından bihaber. Çocuk için ise hayat adam kadar güzel değil belki de, çünkü onun bakış açısıyla ölmek üzere olan ve kurtarılmayı bekleyen binlerce denizyıldızı var.

Olayın bütünü içinde yapılan davranış denizde kum gibi dursa da bu, kurtarılan bir yaşam olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Okyanus kenarında yürüyen adam gibi olanı bütünüyle değerlendirip ümitsizliğe kapılarak eylemden vazgeçmek yerine, çocuk gibi küçücük dahi olsa elinden geleni yapmanın sonucu ortada.

Hayat bazen, ufak gibi gözüken ama etkisi büyük dokunuşlardan ibaret. Söylenen bir söz, küçük bir davranış, duyulan bir cümle, görülen bir eylem ile açılan nice ufuklar, nice farkındalıklar, belki de denizyıldızı gibi kurtarılan hayatlar var.

Günlük yaşam koşturmacası içinde küçük bir temasla hayata tutunacak kim bilir kaç denizyıldızının üzerine basarak ilerliyoruz ya da bu kadar büyük bir sorunun içinde benim yapacağım ufacık bir yardımın ne katkısı olacak ki deyip yapabileceklerimizden vazgeçiyoruz. Halbuki ne hep adam, ne de hep çocuk gibi yaşıyoruz hayatı. Yaşamda bazen adam, bazen küçük bir çocuk ve hatta bazen de denizyıldızı olmak var.
Sağlıcakla kalın.