Hastanemizin danışma yönlendirme biriminde çalışan iletişim fakültesi mezunu   bir arkadaşın gözünden hekim-hasta ve çalışan  davranışlarını  nasıl bulduğu konusunda bir görüş almak istedim.  Öncelikle mezun olduğu okul sözkonusu olduğunda  bu arkadaşın doğru iş  yaptığını ve doğru yerde olduğunu düşündüm. Ancak aldığı eğitim karşısında  işinin ancak %10 nu icra edebildiğini esas  olarak kurumsal ve siyasal  iletişim  konusunda  eğitim aldığını  öğrendim. İnsan iletişimini bilmeyen bir kişinin ne kurumsal ne de siyasal iletişim konusunda başarılı olması da mümkün  olmadığına göre hastanelerin iletişim konusunda koca bir tez  konusu olduğunu düşündüm.

HASTANE KAPISINDAN ADIM ATARKEN...

Evet iletişim sorunu  ülkemizin her basamağına taşınan  nerdeyse kurumları bırakın yolda yürürken , araba kullanırken , alışveriş yaparken  bile yakamızı bırakmayan bir sorun haline geldi. Vatandaş olarak iletişim kurmayı bilmiyoruz.İletişim beden diliyle başlar  eğer  baştan olumsuz bir beden dili takındıysanız sonrasında ne kadar  uğraşırsanız uğraşın kişiye doğru  bir elektrik veremeyeceksiniz işte iletişim orada kopacaktır. Hastaneler ciddi anlamda iletişim sorunu yaşanan  daha adımınızı atmadan  önce belkide en çok önyargıyla  yaklaşacağınız kurumlardır. Çok sıra var mı, doktoru bulabilirmiyim, poliklinik kapısında çok beklermiyim, inşallah iyi bir doktora denk gelirim….İşte bu sorularla hastane  kapısından giriş yapan  bir vatandaş sizce nasıl bir iletişim içerisinde güne başlar.

HİZMET OBURU OLMUŞ

Yine bu hastanemizde çalışan arkadaşımıza dışardan işin uzmanı olarak hastane çalışanlarımızın iletişimini nasıl bulduğunu sordum. Hekimlerin hastalarla iletişiminin iyi olduğu ancak sağlık personelinin  hasta ve yakınları ile ciddi iletişim sıkıntısı  olduğunu ifade etti. Peki hasta odaklı düşündüğümüzde durum nasıldı. Hastalar devletten hizmet aldıkça daha çok hizmet almak istiyorlardı. Hekimlerin  ne yaptıkları  ne yaşadıkları onları ilgilendirmiyordu.  Anlık düşünüyorlardı. Ve işlerine gelmediği durumlarda sözlü şiddete başvuruyorlardı. Yani vatandaş aslında hizmet oburu olmuştu. İşte  tek taraflı hak görme olayı  iletişimi koparan bir unsurdur.

ŞEHİR HASTANELERİ ÇÖZÜM MÜ?

Yine bu arkadaşımızın gözüyle  baktığımızda hastanelerimizin  çalışma nitelikleri nasıldı ? Malesef ki hastanelerde kurumsal kimlik yok, hastaneler kişisel çalışıyor diyordu. Peki neden kısmına baktığımızda ise kalabalıktan kurumsallığın yürümediğini ifade ediyordu. İşte bu noktada aklıma hemen şu soru geliyor: Acaba şehir hastaneleri bizim ülkemize çözüm olabilecek mi?