Eski köşe yazılarımda yer verdiğim bir konuydu ilaç tanıtım mümessilliği mesleği. Ne kadar zor bir meslek olduğunu  bir o kadar da  toplum karşısında ve hekimler karşısında yanlış algı uyandıran bir meslek olduğunu vurgulamıştım. Yazımın çıktığı gün öğleye kadar gazetenin telefonları kitlenmişti ve genel yazı işleri müdürü beni arayıp <<ne yazdın sen böyle  bu kadar teşekkür mesajları >> demişti. Bana göre dile getirilmesi gereken konulardan sadece biri iken bir grup için çok büyük anlam ifade eden bir yazı olmuştu. Ve  ne kadar  muzdarip bir meslek gurubu olduğunu ve bir o kadarda birbirlerine ve mesleklerine düşkün  bir gurup olduklarını gördüm mümessillerin .

Halbuki ben yazılarımda sağlıkla ilgili birçok noktaya değinirken sağlıkta şiddeti -hekim hemşire haklarını da dile getirmiştim. Bırakın  sağlıkçı arkadaşlardan birilerinin teşekkür yorumu yapmasını , kendilerinin uğradığı şiddetten bahsettiğimin farkına bile varamamışlardı. Ülkemizde ciddi çalışan  kesimi oluşturan  tıbbi ilaç tanıtım mümessillerinin  bu yazıma verdiği tepki benim hem hoşuma gitmişti hem de  üzmüştü. Hoşuma gitmişti çünkü bana sahiplenilmiş bir meslek gurubunu gösteriyordu. Üzmüştü çünkü bu çalışan gurup toplum içerisinde doğru algılanmamıştı. Ve bir üzücü noktada hekimlerin hemşirelerin meslek guruplarına neden onlar gibi sahip çıkmadıkları ve yapılan haksızlıklara arkalarını dönüp gitmeleriydi.

Kadın bir ilaç tanıtım mümessili arkadaşın eşine mümessillik mesleğinin ne kadar zor bir meslek olduğunu açıkladığımda arkadaşın eşi kendinden utanmış on yıldır eşimin ne iş yaptığının farkına varamamışım şeklinde bir itirafta bulunmuştu.

Evet bugün neden bu mesleği tekrar gündeme getirdim dersiniz? Nerdeyse haziran ayından beri sahalarda yani hastanelerde hizmet veren bu meslek gurubundaki arkadaşlar yine bakanlığımız tarafından görmemezlikten gelindi ve aşılama sırasına alınmadı belki de aşılama sırası onlara hiç gelmeyecek. Halbuki sağlıkçılar kadar bulaş riski içerisinde olan ve yadsınamayacak şekilde ciddi bir çalışan kitleyi oluşturan bu arkadaşlarında artık mesleklerinin bir şekilde ülkemizde kabul görmesini diliyorum. Tekrar dile getiriyorum ki bu arkadaşların her biri üniversite mezunu kendi işlerini devlet imkan sağlamadığı için yapamayıp özel sektörde yapmaya çalışan pırıl pırıl gençlerimiz ve yıllardır bu kapıdan karnını doyuran bu mesleğe gönül vermiş kişilerimizdir. Ve yine vurgulayım ki mesleklerini sağlık bakanlığının zorunluğu tuttuğu bir sınav sonucu aldıkları bir belge ile yapmaktadırlar. Aşılama konusunda bir kez daha bu sıralamayı eleştiriyorum ve bakanlığın sınıfta kaldığını düşünüyorum.