Mutluluk kapısının ilk anahtarı, mizah ile haşır neşir olabilmek ve gülme becerisidir. Yaşadığım kadarıyla ve tecrübelerimle çok önemli bir tespitim, "Gülen yüzün, insan gönlüne açılan duru, temiz bir dağ havası güzelliğindeki ayna" oluşudur.

Gülen gözler güneş gibidir, içimiz. Ofisimde ziyaretime gelen dostlarımla mutlaka fotoğraf çektiririm. Eğer poz verirken yüzü gülmeyen olursa mutlaka gülmelerini en azından gülümsemelerini ister ve bu konuda ısrarcı olurum.

Gülümseyerek çektirilen fotoğrafların yarattığı o bir iki dakikalık mola bile birden odanın havasını değiştirir, sıkıcı belki de gergin iş ortamını neşeli ve mutlu bir ortama dönüştürür.

Neşeli ruh zenginliktir. İyimser olabilmek değerli bir alışkanlıktır. Günümüz dünyası, kederlerle, acılarla, hastalıklarla, küçüklü büyüklü savaşlarla, terör belalarıyla yaşamak durumundadır. Böyle bir dönemde bile sevinç ve neşe veren insanlar, umut ve cesaret aşılayabilen insanlar Allah'ın birer lütfudur.

 İnsanı sevmek mutluluktur. Paylaşmanın bizlere sunduğu "Vermek" eyleminin içinde saklı bir cevherdir. Mutluluk, kökleri başka insanların kalplerine uzanmış ve onların sevgisi ile beslenen bir ağaçtır. Bu ağacımız ne kadar çok kalbe kök salmışsa bizdeki sürekliliği de o kadar çok ve uzun olur.

Kişiliği geliştirerek, başkalarına faydalı olabilme davranış ve alışkanlık yeteneklerini geliştirebilme, mutluluk kapısının ikinci anahtarıdır. Sevmeyi ve vermeyi bilen ve yaşayan insan, nasibinin ne yazık ki günümüzde parmakla gösterilebilecek kadar azdır ve ne mutlu onlara ki, iyi ve hayırlı insanlardır.

Mutlu hafta sonları