İyi bir insan olmak mı önemli, kötü bir insan olmamak mı?

 İyi bir insan olmakla kötü bir insan olmamak aynı şey değildir; bunu hepimiz kabul ederiz herhalde. Sorunun tuhaflığı burada değil. İyi bir insan olmak elbette kötü insan olmamaktır ama, kötü insan olmamak kendiliğinden iyi yapmaz insanı. O, sadece kötü değildir.

Sorunun yadırgatıcılığı, gerçek hayatta karşılığı olmadığı halde insanları “iyiler” ve “kötüler” olarak ikiye ayırmayı temel alıyor gibi görünmesinde de değil…

Soru, üzerine düşünülmeye değmeyecek açıklıkta bir cevaba sahip gibi gözüktüğü için tuhaf geliyor ilk bakışta. Çünkü düşünüyoruz ki, iyi bir insan olmak (ahlaken ondan daha cılız gözüken) iyi olmasa bile kötü de olmayan bir insan olmaktan daha önemlidir.

Ben bu soruyu uzunca zamandır soruyorum kendime. Doğrusu aynı cevabı veremedim.  İyi insan olmaya çalışmak, iyilik olarak nitelenen duyarlılıklara sahip olmak, dışımızdaki hayatlara, güçlüklere, acılara, kayıtsız kalmamak… Bunun erdemli bir hayat olduğunu reddetmek mümkün mü?

 Sözün burasında insanın aklına bu kavramların göreliliği takılıyor ister istemez. Neye göre, kime göre iyi ya da kötü? Bir açıdan bakıldığında iyi gibi gözüken bir davranış başka açıdan bakıldığında zarar verici, kıyıcı, kötü olamaz mı? Burada konu yeni bir kıvam kazanıyor kanımca. Rölativite “iyilik” kavramı için geçerli gerçekten, ama “kötülük” rölatif değil pek öyle. Bütün büyük dinler kullara emirler yağdırırlar. Bakın o emirlere; “yapmayacaksın” diye başlarlar… Yasak ederler. Dinler insanları iyilik yapmaya çağırmaktan daha çok kötülükten uzak tutmak üzerine kuruludurlar. Bu “kötülük yapma korkusunu” kayıtsız şartsız insan ruhunun derinlerine yerleştirme misyonu, insana dair binyıllara yayılan derin bilginin ürünü olsa gerek.

Mutlu hafta sonları

3 ana kuralımızı unutmayalım; MASKE MESAFE HİJYEN