Söz konusu “engel” kelimesi olduğunda “şeytanın avukatlığını” bile yapmaya gerek duymadan akla ister istemez akıllara Türkiye’de başta demokrasi olmak üzere her alandaki engeller gelmiyor değil! Dün de “Engelsiz Şehir Trabzon” sloganını görünce ben de öyle zannettim.

Ama sıra sıra dizilmiş 86’isı akülü, 20’si mekanik yürüme engelli araçlarını görünce öylesine hüzünlü bir mutluluk içinde “oh bee” çekmedim değil! Hüznüm 5-75 yaş aralığında kendilerine ayak olacak gelişmiş araçlara binecek olmalarına rağmen engelli kardeşlerim içindi…

Mutluluğum ise, adeta 100 metre koşamaz iken, bu araçlarla maraton yapacak kadar hareketlenecek olmalarından kaynaklandı…

Trabzon Büyükşehir Belediyesi’nin, özellikle Sosyal İşler Daire Başkanı olmadan önce, hayatının bir bölümünü geçirdiği Almanya’daki dostlarından bu araçların teminine vesile olan Muharrem Işık’a teşekkür etmek yetmez, ifade edilemez ve içini doldurmak için kelimelerin yetmeyeceği bir takdiri de dile getirmek lazım.

Bindiği tekerlekli araçta 5 yaşındaki ufaklığın sakatlığından eser taşımayan gözlerindeki ışıltı ve mutluluğu görmek var yaa! 75 yaşındaki gönlü genç kardeşimin adeta “daha yolun başında” imişcesine tattığı mutluluğun aynı gözlerde akan yaşlarla yanaklarda süzülmesi yok mu?

Murat Zorluoğlu’nun, “bunların yanında binlerce alt yapının hükmü bile yoktur” babında yetkili insan olmanın verdiği sorumlulukla, kalplere dokunması Büyükşehir’e büyük belediye başkanı olarak yakışmanın en güzel göstergesidir. Hele hele ilk kez duyduğum “Engelsiz Yaşam Akademisi” yetmezmiş gibi, bir de  “Engelli Tamir Atölyesi”nin kurulup, burada bir yılda yaklaşık 250 aracın tamir edildiğini öğrenmek var yaaa!

Uzatmaya gerek yok!

Son günlerde, haftalarda, aylarda, hatta yıllarda aklıma engel teşkil eden onca şer babında beter vakaya şahitlik ederken, Trabzon’daki Engelsiz Şehir merasimi “yanan yüreğime, savrulan aklıma ilaç gibi geldi” dersem inanın! Engelli Türkiye’ye rağmen, Trabzon’daki engelsizliğin her zerresine emeği geçenlerden Allah razı olsun.

TRAFİKTE YAYALARA TELEFON YASAĞI…

“Araç trafiğine kapatılsın mı, kapatılmasın mı?” sorusuna cevabın arandığı Trabzon’un Kahramanmaraş Caddesi’nde araçların arasından, adeta her yeri “yaya kaldırımı” sayarak karşıdan karşıya geçerken telefonla konuşanlara kafayı takmışlığın içinde Polonya’daki kararı duyunca, “Tamam. İnşallah örnek teşkil eder” demedim değil!

Polonya’daki karar ne idi?

Trafiğin olduğu yerlerde (Kahramanmaraş Caddesi gibi) yayaların cep telefonunu kullanmalarına yasak ve ceza uygulaması getirildi.

“Darısı başımıza” derken, defalarca özellikle de karşıdan karşıya geçişlerde bayanların telefonları daha çok kullandıkları gerçeğinden hareketle, “Bir elinde telefon, bir elinde çanta. Umurumda mı dünya?” yazdıklarım da aklıma gelmedi değil! Ama yine de bunları dile getirirken en kötü gerçeği, yani “Trabzon’da yaya trafiği” diye bir kavramın olmadığını da unutmuşum galiba!