Geride bıraktığımız yaz, ülkemizin güneyinde çıkan yangınlar birçok vatandaşı yerinden yurdundan etmiş, ormanlarımızı küle çevirmişti. Her felakette olduğu gibi milletimiz seferber olmuş, yetkililer ise türlü türlü bahanelerle mevzuata sığınmıştı. Artık tecrübeyle sabit, depremde olsa, yangında çıksa, sele de kapılsak bize bizden başka çare yok. Burası net.

Bu hatırlatmadan sonra değinmek istediğim nokta şu; yanan zeytin bahçelerinden birinde, devlet şerh düşmüş. O da şu ‘yenilenebilir enerji yapılabilir.’ Arazi devletin değil, arazi vatandaşların ata, baba toprağı. Neye istinaden bu şerh düşülmüş? Ne hesaplanmış? Ne için şerh düşme isteği hasıl olmuş?

Bu durum bana Trabzon’da İmar Kanunu 18. Madde mağdurlarını hatırlattı. Onlarca vatandaş üstün kamu yararı denilerek ayda bir rotası değişen Kanuni Bulvarı nedeniyle arazilerinin yüzde 40’ını bedelsiz terk ettirilmek zorunda bırakıldı.

Yani hikaye nedense tanıdık. Tabi bu hikayenin birde bilirkişi vurgunu var ki suçlusu ödüllendirildi, mağduru ve görevini hakkıyla yapanlar susturuldu. İpin ucu demek ki sağlam bir yere dokundu…

Velhasılıkelam doymayan ve dünya döndükçe doymayacak olan bir güruh var. Ne diyeyim gözlerini toprak doyursun.

Pir Sultan Abdal ne de güzel söylemiş;

Yürü bre Hızır Paşa

Senin de çarkın kırılır

Güvendiğin padişahın

O da bir gün devrilir…

Selametle…