Merhabalar. Çağın vebası olarak çeşitli hastalıklar işaret ediliyor. Bu hastalıkların dışında bence en büyük veba cehalet. Cehalet o kadar tehlikeli bir durum ki herkesi etkisi altına alıp, kimsenin aydınlığa çıkamadığı ortamı ışık hızıyla yaratıyor. Cehalet dolu insanlar yaşamımızın her bir alanında. Onlardan kaçınmak imkansız. Çünkü düzen maalesef cehaleti yükselten, liyakati ve donanımı alaşağı eden bir sistem üzerine kurulmuş. Kimisi bunu hırsları için, kimisi daha çok para kazanmak için yapıyor ama neticesinde insanlığa, ülke menfaatlerine en ağır darbeyi vuruyor.

Bir kamu kurumuna gidiyorsunuz normal şartlar altında rehabilitasyonla topluma kazandırılacak bireylerin köşe başlarını tuttuğunu görüyorsunuz. Kamu kurumunu bırakın kalifiye elemanla daha çok verim alması hedeflenen özel sektörde bile liyakatsızlık diz boyu. Cehalet inimize kadar girmiş işleri içinden çıkılmaz hale sokmuşken her geçen gün işin erbabı insanlar umut ışığını biraz daha yitiriyor. Karamsar bir tablo çizmek istemem, insan yaradılışı gereği inanmak, güvenmek ve umut etmek ister. İşte  bu noktada isteklerimizin karşılık bulamıyor olması insanı kırıyor.

Cehaleti referans olup kestirmeden köşeyi dönen arkadaşlarımız için dernek, cemaat, vakıf, parti üyelikleri bir çıkış noktası. CV’nize kredisi yüksek bir üyelik belirttiğinizde tüm kapılar açılıyor gibi! Bu noktada kantarın topuzunu kaçıran daha fazla nasıl yaranabilirimin derdine düşenler tarafından ortaya insanı kahreden görüntüler çıkıyor.

İstanbul’daki metrobüs kazasını genç bir kardeşimiz ‘binlerce yaralı, sayısı bilinmeyen ölü’ olarak yorumladı. Daha yolun başında eğer isterse söylemlerindeki aşırılığı bilgi birikimini arttırarak törpüleyebilir. Gençtir, kontrolsüz heyecanı ve sevgisi onu bu noktaya getirmiştir. Genç kardeşimize yol göstermek hepimizin boynunun borcu. Naçizane düşüncem o görüntülere de erişim engeli getirilmesi çünkü ömrü boyunca ısıtılıp ısıtılıp önüne koyulmasın.

Herkesin cehalete kucak açtığı dönemler olmuştur. Önemli olan cehaleti yenmek adına sergilediğimiz tutum ve verdiğimiz mücadele. Bir insan kendini yetiştirememişse topluma ne katkısı olabilir? Lütfen kendini yetiştirmiş, donanımlı, liyakat sahibi, iletişim kurabilen, daha fazla para ve makam sahibi olabilmenin derdine düşmemiş insanların önünü açın. Ülkemiz ancak böyle çağ atlar. Eş, dost, akraba düğünde, cenazede güzel öbür türlü makam, mevki vermek ülkeye ihanettir. Sevgimizi parayla, makamla değil işin erbabı olup olmadığındaki ölçümle gösterelim.

Liyakat söz konusu olduğundan Attila İlhan’ın şu dizeleri geliyor aklıma:

idam mangasının kurşunları yağıyor

göğsündeki 'liyâkat nişanı'na

yani epeyce zindan