Merhabalar. Denizin kıyısında, denize hasret bu şehrin (Trabzon) insanı olarak birkaç şey paylaşmak istiyorum. Bundan yıllar önce ilkokul zamanımızda, okullar tatil olunca köye giderdik. Malum yaz tatili, bizim buralarda fındık başlayana kadardır. Fındık başlayana kadar da köydeki bütün çocuklar, köyün camisine gider, öğlene kadar elif cüzlerinden kuran öğrenirdik. Camide ders bitince, Enbiya Hocamızdan müsaade ister, camiye uygun kıyafetlerimizin altından giydiğimiz deniz kıyafetleri ile elif cüzleri boynumuzda denize koşardık. Denize vardığımızda her ne kadar çocuk olsak da elif cüzlerini yüksek kayaların üzerine koyup, saygıda kusur etmezdik kendimizce, sonrası hırçın dalgalara karşı başlatılan mücadele dolu oyunlarımızdı. Aradan yıllar geçti, çocukluğumuzun geçtiği deniz kıyıları bir bir yok oldu. Denizle şehrin arasına barikatlar kuruldu. Doldur babam doldur. Denize düşman zihniyetler, dalganın kıyıya vurduğu nereyi gördüyseler hunharca doldurdular. Balıkçılıkla bir ömrü geçirmiş hayatlar alabora oldu. Deniz dolgularıyla kıyı balıkçılığı bitti, balıklar başka kıyıları gitti, bir kültür yok edildi, geçmişe hafriyat döküldü. Bu şehre en büyük ihanetlerden biri olan Gülcemal projesi ile bir deniz dolgusu daha hayat bulurken bu şehre ait onlarca hayat son buldu ama kimse görmek, duymak istemedi.

Şimdi Akçaabat’ta bir avuç sahil kalmış. Gözünde dolar işareti ile hayatı değerlendiren zihniyet, ağzının suları akarcasına, sahili yağmalamak için var gücüyle hücuma geçmiş, baskı üstüne baskı kuruyor. Savunmada kal Trabzon, son kaleyi düşürme. Doğa ona ait olanı er ya da geç geri alacak. İşte o zaman sermaye kavramınız para değil ‘ah’ olacak, işte o zaman elinizde makamınız değil toplumun size atfettiği sıfatlar kalacak. Gazelhanların piri Kazancı Bedih’in seslendirdiği gazel, yaşadığımız duruma en iyi özet: Tükendi nakdi ömrüm Dilde sermayem olan bir ah kaldı

*

Bu Rıf'at varını yaran uğruna eyledi Yağma Elinde sade bir keşkül başında bir küllah kaldı.