Merhaba. Canım ülkem zor ve hareketli günler geçiriyor. Hayat pahalılığı almış başını gidiyor. Küçük esnaf battı batacak, bıçak kemiğe dayanmış durumda, hayatta kalma mücadelesi veriyor. Marketler bire beş fiyatla ürün satıyor. Ne de olsa kısıtlamada en büyük aktivite markete gitmek. Krizi fırsata çeviren marketçiler de boş durmamış, fiyatları yükseltmiş. Herkes ekmeğinin peşinde, bulabilen mutlu, bulamayan intiharın eşiğinde. Sadece bir günde Antakya, Mersin, İzmir ve Diyarbakır’da dört intihar yaşandı. Dört ocağa ateş düştü. Ne için? Geçim sıkıntısı canlarına tak ettirdiği için… Ne kadar konuşulacaklar ya da ne kadar dertlerine çare bulanacak; bu soruların cevabı da koca bir hiç…

Bir tarafta Rize İkizdere’de Cengiz İnşaat’a bedava olan dereler, taşlar, bir tarafta Ticaret eski Bakanı Ruhsar Pekcan’ın aile şirketinin bakanlığa fahiş fiyatla sattığı dezenfektanlar, bir tarafta pudra şeker partisi yapan partili gençler, bir tarafta Fransızca bilmediği halde Paris’te Türkiye Turizm Ofisi'nde çalışan 9 kişi ve hepsinin karşısında adaletsizliğe karşı yükselen halkın feryadı. Peki duyan var mı? Onun da cevabı koca bir hiç.

Aklım kestiğince dilim döndüğünce ifade etmeliyim ki benim canım ülkemde siyaset sadece ağız jimnastiği.

Herkes biliyor tüm feryatlara rağmen Cengiz İnşaat o taş ocağını doğanın kalbine yapacak. Herkes biliyor Ruhsar Pekcan’dan iade ödeme alınmayacak, ömrünün sonuna kadar abalının sırtından maaş almaya devam edecek, aile şirketine kazandırdığı paralarda yanına kar kalacak. Herkes biliyor pudra şekerci pudra şekerleriyle nice partiler verecek, herkes biliyor o 9 kişi Fransızca bilmediği halde Paris’te Turizm Ofisi’nde liyakatsizce çalışmaya devam edecek.

Ve özetle:

Herkes biliyor

geminin su aldığını,

herkes biliyor

kaptanın yalan söylediğini,

herkes biliyor

zarların hileli olduğunu.