Merhabalar. 2020’nin kötü bir yıl olduğu herkesin hemfikir olduğu nokta. Afetler, salgınlar, ölümler, yaşam mücadeleleri hepsi tek başına birer dünya meselesi. Diğer yıllardan tek farkı; her şeyin çok fazla üst üste gelmesi ve insanlara nefes aldırmayacak kadar sınava tabi tutması. Umarım içimizde tutsak ettiğimiz insanlığı beraat ettiririz de belki biraz o masumluğunu yitirmemiş insanlığın yüzü suyu hürmetine dünya yüzü görürüz.

Ama bu olmayan insanlığımızla zor. Daha hiç okula gitmemiş, daha arkadaşıyla oyunlarını bitirmemiş, daha annesinin tabağına koyduğu yemeği tek başına yemeği becerememiş, daha bisiklete hiç binmemiş, daha okulun bahçesinde nice güzel şarkıları arkadaşlarıyla söylememiş, daha bayram harçlığı hiç görmemiş, daha hiç kırlarda çiçek toplamamış çocuklarımızı öldürdük biz. Sebebi kendi günahlarımız. Şimdi gel de o masumların ahının tutmayacağını düşün. Burada tutmayacak olan bir şey var fakat o masumların ahı değil, bizim dikiş tutmayan insanlığımız. Diyecek çok şey var ama diyecek çok şeye değecek insanlık yok...

Bir Cemal Süreya şiiri geçti aklımdan, 555 K dizeleri şöyle diyor:

Şimdi ay doğar bulutlar arasından

Kavat derebeyleri yüreksiz bolu beyleri

Hırsızlar, yüzde oncular, kumar erleri

Cebren ve hile ile haklarımızı alan

Zulmü ve alçaklığı yöneten murdar üçgen

Biliyor musunuz bir orman gelişiyor şimdi

Türküleri duyuyor musunuz nice derin

Yakılmış çoban ateşleriyle dağlarda

Karanlığı tutuşturup bir köşesinden

Geceyi gündüze çevirenlerin