Merhabalar. Geçtiğimiz hafta Türk Polis Teşkilatımızın 175. kuruluş yıl dönümünü kutladık. Türk Silahlı Kuvvetleri, Türk Polis Teşkilatı ile birlikte sağlık çalışanları, öğretmenler bu ülkenin yapı taşlarıdır. Onlar vatana, millete hizmette en ön safta yükü çekenlerdir. Bu övgü dolu sözleri ifade ederken mesleğini kötüye kullananları ve şanlı mesleklerine leke sürenleri tenzih ediyorum.

Görevini layıkıyla yapan kimi görürsem, nedendir bilmem, hemen göğsüm kabarır, milli duygularım coşar. Belki de içten içe görevini layıkıyla yapanların omuzlarında bu ülkenin yükseleceğini düşündüğümdendir. Gelelim asıl konuya. Birçoğunuz haberlerde okumuş ya da izlemişsinizdir.

Akşamın bir saati görevini yerine getiren şanlı Türk Polis Teşkilatının mensubu bir aracı durdurdu ve koronavirüs tedbirleri kapsamında içindeki şahıstan ehliyet ve ruhsat istedi. Aynı zamanda ‘nereden gelip nereye gittiğini’ sordu. Şahıs ehliyet ve ruhsatı vermemek adına direnip, polislerle tartışmaya başladı ve o gaflet dolu sözleri sarf etti: “Ben yarbayım, senin ederin kaç para? Aramızda kaç gömlek var? Maaşın ne?” İşte bu diyalog, Münir Özkul’un Türk sinemasına damga vuran o efsane repliğini hafızamda canlandırdı: “Bak beyim sana iki çift lafım var; Sen büyük patron, milyarder, fabrikalar sahibi Saim Bey, sen mi büyüksün? Hayır, ben büyüğüm! Ben, Yaşar Usta! Sen benim yanımda bir hiçsin. Gözümde pul kadar bile değerin yok.” Makamlar gelip geçici. İnsanlık baki. Değil makamınız, değil maaşınız eğer yoksa bir karakteriniz koca bir hiçsiniz. Ancak ve ancak erdemli insanlar saygı ve sevgiyle anılır. Takındığınız üslup seviyenizi belirler.

Ölçüt para olsaydı, derme çatma kerpiç evlerine al bayrağa sarılı naaşları geldiğinde şehitlerimizin cenaze törenleri mahşeri kalabalıkla gerçekleşmezdi. Klişe bir ifadeyle paranın satın alamayacağı şeyler var ve bazı insanların hiçbir zaman sahip olamayacağı şeyler bunlar. Son sözüm bir uzun havadan olsun: Mağrurlanma padişahım Seni de benim gibi yaradan var...