Son yılların en sıra dışı maçlarından biri oynandı. Maç bir tek kalede oynandı ama 2 gol oldu. Trabzonspor ilk kez kondisyon ve dayanıklılık olarak 100 dakikanın tamamında tempoluydu. Bunda oyunun boyunu kısaltmasının etkisi çok. Antalyaspor da gel gel dedi bir bakıma. Topu rakibe verip oynamak moda oldu. Kırmızı- Beyazlılar Trabzon kalesine 1-2 atak dışında hiç gitmedi. 1’i de gol oldu. Golde Serkan kadar kaleci Uğurcan da hatalıydı.
Futbol bu, hatalar oyunu. Herkes hata yapıyor. Serkan genelde kötü bir maç çıkardı. Marlon ise diriydi ve ataklara katıldı. Bordo-Mavililer, Ekuban-Dijaniny ve sonradan oyuna giren Afobe ile beraberlik ve galibiyeti kovaladılar. Yalnız hepsi kendi havasında bir acayip hücum oyuncuları. Trabzonspor’un hücum hattında 1 oyuncu değişti ama takımın genel görüntüsü yüzde 80 değişti. O eski takım gitti, alakasız bir takım geldi. Merkez santraforun tarzı, kimliği burada öne çıkıyor. Yani Sörloth gerçekten önemli bir adamdı.
İkinci devrenin tamamını rakibin ceza alanı önünde oynayan Bordo-Mavililer, pozisyon üretmekte sıkıntı yaşadı. Nwkaeme’nin durağan, bananeci oyun anlayışını hiç sevmedim. Takımdan ayrı düz koşu yapar gibiydi. Ondaki form düşüklüğü de ayrıca irdelenmeli.
Antalyaspor hücum oynamadığı için Trabzonspor 60 metrede oynadı. Galip gelebilirdi. Abdülkadir Ömür, takımın en iyisi olarak göze çarptı. Yusuf Sarı daha erken oyuna alınmalıydı.
Trabzonspor 3 puan beklediği maçta 1 puana razı oldu. Daha doğrusu son anda 1 puanı kurtardı. Rakibi 70 dakika 10 kişiydi.
Bize göre 1 puan başarı değil. Hatta kayıptır.
Giriş Yap
Üye Ol
