Fiziken güçlenmiş, yürüyüşü değişmiş, cebi dolu ama ceketi aynı insanlar görüyorum. Bugünlerde memura emekliye yapılacak zammın esintileri, herkesi etkilerken, memura seyyanen verilen maaş, emeklinin fazla çalışmış yılı, fazla prim sayıları, fazla tavandan yatırdığı primler ve adil maaş istemi tartışılırken, anlam olarak seyyanenin eşit olarak dağıtımı, eşitlik ilkesini yine bozdu adeta. Ama inanın o irileşmiş insanların, yine tek derdi vardı, plan ve programla ”ben” daha çok ne kadar büyürüm.

Anlamaya çalışıyorum ama anlayamıyorum, bu insanları. Anlamak aslında emek vermektir. Ama o ulvi duygu değer mi o insanları anlamak için? O irileşen insanları anlamak, çaba harcamak, sadece boşa çekilen kürektir. O irileşen insanlar, kimi anlamaya çalışmış ki, kime ilaç deva olmuş ki, biz onları anlamaya çalışalım.

Çok değil daha beş ay önce, hepimizi tüm Türkiye’yi ve dünyayı sarsan bir acı ile uyandık. 6 Şubat’ta saat 04.17’de ve öğlen 13.24’de merkez üssü Pazarcık (Kahramanmaraş) ve Elbistan (Kahramanmaraş) olan 7.7 ve 7.6 büyüklüğünde ki iki depremde binlerce insan göçük altında kaldı.

İnsan dediğimiz düşünebilen bir canlı olmasına rağmen, ilkel dürtülerine sahip olmayı başarabilen tek canlıdır, aynı zamanda.

Acaba diyorum yağmur, çamur, kar, yaz demeden sahada koşunca, sonrasında talep edilen bir teknik direktör olunca, sokaklara ismin verilince, hatta futbol sahasına bile ismin verilince, yani yerden yükselince, yürekleri göremedin mi, Şenol Hoca?

Rönesans Rezidans’ta enkaz altında kalan ve kardeşinin DNA testi ile kimliği tespit edilen Taner Savut Hoca spor camiasını yasa boğmuştu.  Taner Hocanın ölümü ve bugün konuşulanları harmanladığımda, ölünün arkasından sadece hayatını seyirci gibi izleyip, saçma sapan açıklama yapanlar hangi haleti ruhiyededir.

Acaba diyorum enkazdan gelen haberler ve duyulan tüm üzüntülerde Şenol Güneş Hoca ne yapıyordu?

Şampiyonluk primini mi düşünüyordu?

Ne oldu “biz” olmak duygusuna? Neden ben ve camiam sesleri yükseliyor?  Bu “biz” arayışını hep toplumsal parçalanmalarda, acılarda ararız. Sanırım güven dediğimiz o duyguda ki karşılıklı sorumluluk duygusunun ağırlığı, bizi yok edip ortaya “ben ve etrafımı” çıkardı.

Her şey para mıdır hocam? Biliyorum şimdi çok kızıyorsun bu yazılanlara, ama bende siz “ Gaziantep Hatayspor nerede antrenman yapıyor? Riva’da antrenman yapıyor. Ee geçen sezonda yapabilirlerdi. Bunu söylemekten neden rahatsız oluyorsunuz” sözlerinize çok üzüldüm. Oysa ölüm, bir daha nefes alamamak, yok olmaktır. Konunun önemi, böyle bir söylemi asla kabul edemez hocam. Ölülerini bile ulaşamayan onca aile varken, siz ölenlerin hikayelerini neden böyle görmezden geliyorsunuz ki?

6 Şubattaki depremde, Hatay’da evinde, depreme yakalan Christian Atsu’yu da mı unuttunuz hocam? Her enkazda bir hikâye, bir acı varken bu açıklama neden?

Üzülmek gerektiğinde, hüznü acıyı örtmemek lazım. Görmeli herkes, bilmeli herkes. Onlar hayatlarını vazgeçerek kaybetmedi, depremin yıkıcı ve yok edici darbesiyle kaybetti.

 Kendimizi, o ayrılıkların arasına koyduğumuzda, hissettiğimiz acıdan kurtulma çabası ve artık o gidenlerin bir daha sevdikleriyle kavuşamayacak oluşu, bir veda ve elveda haykırışıdır. Bunu ancak empati yapabilenler anlayabilir, bananeciler anlayamaz.

Adeta büyük toprak parçasının, birbirinden kopmuş yüzen adaları gibi olduk. Diğer adada yaşananlara ve onların sorununa banane der olduk.

Hatırlamak artık bir mesele oldu. Daha beş aylık bir yarayı unutmak ve iyileşmesini can acıtarak sağlamaya çalışmak ve yeniden yaralamak ve kanatmak. Oysa Hatay’da, Kahramanmaraş’ta ve depremi hisseden tüm illerde, hala yaraların sarılmasına bu kadar ihtiyaç varken.

Düşünüyorum da Beşiktaş’ın şampiyonluğu için bu kadar mücadele eden bir adamın, koskoca Trabzonspor Stadyumuna isminin verilmesi, sorgulanması gereken bir durum değil midir? DÜŞÜNSENİZE TRABZONSPOR- BEŞİKTAŞ MAÇINDA, Şenol Güneş Stadyumunda oysa kendisi Beşiktaş’ın galip gelmesi için mücadele eden, maaşlı bir antrenördür sadece.