Günümüzde milletvekili olmak kolay, milletin vekili olmak zor. Siyasetçi olmak kolay, hizmet siyaseti yapmak zor. Türkiye’de geçmişten bugüne hakim olan ‘ideolojiler’ hiç olmayacak isimleri, meclise götürdü. Bu millete Ankara’da boy göstermek, cenazeye-düğüne katılmak, olmuş bitmiş işlerin ardından politika yapmak yetmez. İş bitirici olacaksın! Kafanızı kaldırın bir bakın. Trabzon’un göbeğinde, Boztepe’nin bağrında bir beton blok yığını var. Öylece ortada kaldı! Gelin yıkalım her şeyi iktidarın üzerine, öyle ya; en kolayı o! Peki ya muhalefet. Trabzon’da muhalefet partileri, bu partilerin vekilleri ve temsilcileri…  Hesap verin millete; söyleyin! Bu nasıl iş takibi? Viyadük ayağı dikilmeden, ilk toprak denize dökülmeden neden sesinizi çıkarmazsınız? Bunun planı yapılırken neredeydiniz? Bu tahribat oluşmadan önce hiç mi kulağınıza çalınmadı böyle bir proje?

Neyi beklediniz, bunun önüne geçmek için. Siyaset sadece hamasi sözler kullanmak mıdır?

Siyaset, parti içinde liste yarışı yapmak mıdır? Bakın sahildeki Gülcemal’e… Bir bakın stadın yanındaki şehir hastanesi inşaatına. Maça gidiyorsunuz… Bir bakın maçtan çıkınca yaşanan trafik keşmekeşine.

Gidin Reşadiye’deki rezilliği görün! Neden siyaset yapıyorsunuz? Neden siyasi partilerinizi temsil ediyorsunuz? Mahalle mahalle gezmek için mi? Trabzon’un kar-zarar hesabını yapabilen siyasetçiler yok mu? Var elbet! Ama çok az. Gazi Mustafa Kemal Atatürk Nutuk’ta millete hizmeti şöyle anlatıyor; “Benim havarîlerim yoktur. Memleket ve millete kimler hizmet eder ve hizmet yeteneği ve kudretini gösterirse havarî onlardır…” İşte gerçekten millete hizmetin özeti. İktidar da olsan, muhalefet de olsan proje takibi yapacaksın, öngörülü olacaksın. Ama nerde! Nutuk’ta kaldı!