İlçemden yola çıkarak ufak bir analiz yapmak için yola çıktığımda karşılaştığım tablo biraz ürküttü ama yanılmadığımı gördüm. Yerel seçimlerden sonra yedinci ayımızı tamamlıyoruz. Bu süreç içerisinde en çok işsiz kardeşlerimizin iş talepleri ile karşılaştık. Bu küçük ilçemde bile çoğu üniversite mezunu kardeşlerimizin işsiz olduğunu gördük.

Bugüne kadar yaklaşık ikiyüz başvuru olmuş belediyemize. Evet belediyeler işsizlik sorununun çözüm yeri değildir ama gençlerimizin bir umut dedikleri kapı oldu. Her başvuruda yıkılıyorum. Emek veriyor gencimiz, ülkesine daha fazla ve kaliteli hizmet vereyim, aydınlık yarınlarımızı gelecek kardeşlerimiz için öreyim diyerek. Gece çalışır, gündüz çalışır, diplomasını alır ve hayata merhaba demek ister.

Merhaba der hayata ama nafile. Sesi duyulmaz. Biraz çabalar yine cevap gelmez bir yerden. Umut kırılır, artık iş aramayı bile bırakır. Kimi sahildeki taşların üstünde derin düşüncelerle kaybolan geleceğini arar Karadeniz’de, kimi evinin penceresinde yeşilin derinliklerinde.

Haber bültenleri iletir acı haberleri, yürek burkulur gencecik bedenlere. Adı çaresizliktir, adı umudun tükenmesidir. Ülke olarak imzamızın yer aldığı insan hakları evrensel beyannamesinde “Herkesin, toplumun bir üyesi olarak, sosyal güvenliğe hakkı vardır. Ulusal çabalarla ve uluslararası işbirliği yoluyla ve her devletin örgütlenmesine ve kaynaklarına göre, herkes onur ve kişiliğinin serbestçe gelişim için gerekli olan ekonomik, sosyal ve kültürel haklarının gerçekleştirilmesi hakkına sahiptir. Herkesin çalışma, işini serbestçe seçme, adaletli ve elverişli koşullarda çalışma ve işsizliğe karşı korunma hakkı vardır.” tanımları varken işsizlik konusunda daha anlamlı çalışmaların yapılması zorunlu olmalıdır. Geçici çözümlerle bu sorun çözülemez.

Hal böyleyken, ülke yangın yerine dönmüşken, siyaset kimin nereye gittiğine hapsolmuş. İsrafın ve haksızlıkların önüne geçenlere engeller çıkarılır. Neden? Sorunun cevabı basit. İlçemde de yaşanmakta. Yatırım yapmaya çalışırız engelleniriz, halkımızın her kuruşuna sahip çıkarız ötekileştirilmeye çalışılırız, iş, istihdam deriz şikayet ediliriz. Neden? Çünkü yapılamayanlar ve gerçekler ortaya çıkacak. Halbuki yapılan her şey hepimiz için değil mi?

Bir umut var. Bu dünya hepimizin. Paylaştıkça güzelleşen, bölüştükçe mutlu olduğumuz bir ülke olabiliriz. Umut gençlerimizde, umut yarınlarımızda. Tüm olumsuzluklara rağmen yarınlar bizim.

“Gör, nasıl yeniden yaratılırım,

Namuslu, genç ellerinle.

Kızlarım,

Oğullarım var gelecekte,

Herbiri vazgeçilmez cihan parçası.

Kaç bin yıllık hasretimin koncası,

Gözlerinden,

Gözlerinden öperim,

Bir umudum sende,

Anlıyor musun ?”