Vietnam Gazileri Anıtı, tasarım anlayışı ile aklımda kalıcı yeri olan ve mutlaka görmek istediğim bir yerdi. Washington DC’ye gidince görmem gereken en önemli yerlerden biri olarak aklıma kazınan anıta koşar adımlarla gittim. Yer düzleminin altına doğru giden “V” biçimindeki anıt, tasarım dergilerinde gördüğümden daha da etkileyiciydi. Gerekli gözlemleri yaptıktan ve fotoğraf çektikten sonra alandan ayrılmaya hazırlanırken, yakınlardaki çim alanların üzerinde oturmuş insanlar aklımı çeldi.

Çantamdaki sandviçi çıkarttım ve çimlere doğru ilerledim. Aradan üç-dört dakika geçmemişti ki yanıma 12-13 yaşlarında çocuklarıyla birlikte Alana gelen bir aile yanaştı. Türkçe’nin en anlamlı deyimlerinden biri olan “kulak misafiri olmak”, benim için Amerika’da anlam bulmuştu. Bu sayede kültür ve yaşam tarzıyla alakalı onlarca farklı şey öğreniyordum. Yine öyle olacaktı...

“Benim amcam” diye söze başladı baba, Vietnam’dan döndükten sonra çok ciddi bir sorun yaşadı, Kevin. “Öyle mi?” diye cevapladı Kevin. “Evet” dedi baba. “Uzun süre hayata adapte olmakta zorlandı. Sonra, beyninde bir alanın fazla büyüdüğü ortaya çıktı. Bu alan, korkuya duyarlı bir alanmış. Strese bağlı olarak çok büyür, beyni etkisi altına alır ve insanların muhakeme yeteneğini bozarmış. Bu yüzden yıllarca yardım alması gerekti...”

Hemen telefonumu elime alıp konuyla ilgili araştırma yapmaya başladım.

 Verdiğim mola ilginç bir araştırmaya dönüştü. Sonunda, o büyüyen parçanın adını bulabildim: Amygdala! Beynin korku merkezi olarak adlandırılan bu kısım, aşırı strese, sevgisizliğe, güvensizliğe maruz kaldığında büyüyor ve insanları saldırgan, kinci ve kırıcı olma kaygısından uzak bir ruh haline getiriyordu.

Bulduğum metin şöyle bitiyordu: “Hayatınızda size sebepsizce kafayı taktığını, üzerinize geldiğini, sizi tehdit olarak gördüğünü düşündüğünüz birileri varsa, yaşadıkları hayatta uzun süre strese maruz kaldıklarını ve büyüyen amygdalalarının acısını sizden çıkarıyor olabildiklerini düşünün ve sakin olmayı seçin.” O günden bu güne ne zaman muhtemelen büyümüş amygdalalı birinin bir hamlesini görsem, yaşadığımız sevgi dolu şanslı çocukluğun kıymetini hep biraz daha bilirim. Büyük amygdalalı kincilere de kızmaktan çok üzülürüm. Hepimize büyümemiş amygdalalı insanlarla dolu güzel bir hayat dilerim.