Önceki gün bir Tıp Bayramı’nı daha geride bıraktık…  Herkes başta hekimler olmak üzere tüm sağlık çalışanlarına minnetlerini sunan mesajlar gönderdi…   Sağlık çalışanlarımız, içerisinde bulunduğumuz koronavirüs salgını sürecinde son bir yıldır kendi hayatlarını hiçe sayarak üstün mücadele veriyorlar… Öyle ki bir yıl içerisinde salgınla mücadelede 387 sağlık çalışanımız hayatını kaybetti…  Çok sayıda sağlık çalışanı ise koronavirüse yakalanarak, iyileşme mücadelesi verdi…

Peki, sosyal medyada sağlık çalışanları için birbiri ardına yazılan tebrik mesajları ne kadar samimi? Yazarak ifade edilen minnet duygusu, fiiliyata dökülüyor mu? Herkesi aynı kefeye koymadan söylemek gerekirse büyük oranda hayır…

Mesela gün içerisinde kendileri için yazılan mesajları okuyan ve mutlu olan sağlık çalışanları, akşam işten çıkıp evlerine giderken gördükleri manzaralar karşısında o an neler hissediyordur hiç düşündünüz mü? Ya da kendinizi onların yerine koydunuz mu?

Sahillerdeki, caddelerdeki kalabalıklar karşısında neler düşündüklerini tahmin etmek zor olmasa gerek…  Bir yıldır ailesinden, sevdiklerinden uzakta neredeyse izin dahi kullanmadan çalışmak zorunda kalan, istifa etmesi yasaklanan, şiddete maruz kalan, her gün koronavirüs tehlikesi ile burun buruna yaşayan, meslektaşlarının hastalığa yakalandığını, belki de hayatını kaybettiğini gören bir sağlık çalışanının sokaklardaki kalabalığı gördüğünde sinirlenmemesi mümkün mü?  Tek ihtiyacımız olan biraz empati aslında…

Bana dokunmayan yılan bin yaşasın anlayışı ile hareket edenler ancak kendi başlarına üzücü bir hadise geldiğinde durumun ehemmiyetini kavrıyor…

Süreç herkesi psikolojik olarak yıpratmışken, artık bu illetten kurtulmak için gün sayılırken, başka bir hastalığımız olduğunda bile hastaneye gitmekten korkarken; tüm günlerini ailelerinden, sevdiklerinden uzak, Covid-19 hastaları ile geçirmek durumunda olan sağlık çalışanlarını artık düşünmemiz gerekiyor… Ancak o zaman gerçek Tıp Bayramı kutlanır ve belirtilen minnet duyguları yerini bulur…

Sağlık çalışanları başta olmak üzere, güvenlik güçleri ve toplum sağlığı için yoğun şekilde görev yapan iş kolları ile birlikte, mesailerine gitmek zorunda kalan insanları da düşünerek evde kalmak çok mu zor?

Hafta içi hiçbir mecburiyetleri olmadığı halde ısrarla dışarıya çıkan, hafta sonu yasak tanımayan insanların bu sürecin uzamasında ne yazık ki sorumluluğu var…  Haberlerde yayınlanan sokak röportajlarını izlerken verilen cevaplar karşısında pes dememek gerçekten mümkün değil…

“Yasak olduğunu biliyoruz ama çıktık… Artık boş verdik, gelirse gelir” anlayışı ile kim ne kadar nasıl mücadele edebilir ki?  Bu anlayış aylardır evde oturup kurallara uyarak, bu işin bitmesini bekleyen insanları da artık psikolojik olarak yıpratıyor…  Bu sürecin sona ermesi için artık kurallara uyma zamanı geldi de geçiyor bile…

Yoksa Karadeniz Bölgesi olarak ‘mavi’ rengi görmek hayalden öteye gidemeyecek gibi görünüyor.