Artık anladık ki, ne yazsak ne söylesek boş…  Bir taraftan koronavirüs salgını ile mücadele ederken, bir taraftan da birbiri ardına işlenen kadın cinayetleri karşısında ‘pes artık’ demekten kendimizi alamıyoruz. Daha geçen hafta öldürülen 6 kadının arkasından dökülen gözyaşı kurumadan, yeni vahşetler yaşandı…

Bu işin sonu nereye varacak? Artık gereken yapılsın, bu cinayetler yapanın yanına kar kalmasın diyoruz ama görüyoruz ki biz yazıyoruz, biz okuyoruz… Hatırlanacağı üzere 22 yaşındaki Zeynep Şenpınar, bayram sabahı sevgilisi tarafından çeşitli yerlerinden bıçaklanarak katledildi. Ve ne acı ki Zeynep sadece öldürülmedi, sevgilisiyle aynı evde bulunduğu için neredeyse suçlu ilan edildi…

Üzerinden üç gün geçti ki 22 yaşındaki Gülnur Kocabaş, Manisa’da sokak ortasından erkek arkadaşı tarafından pompalı tüfekle öldürüldü…

Ve bir acı haber de 3 gün önce bölgemizden geldi…

Rize’de Rukiye Çerman isimli kadın, 30 yıllık eşi tarafından katledildi… İnsan nereden bilebilir neredeyse bir ömür geçirdiği insanın sonu olacağını… Hem de iddiaya göre çoğu Karadeniz kadını gibi binbiremekle ve zorlukla topladığı çayın parasını harcayan kocasına bunun hesabını sorduğu için…  Kısaca artık insanları yargılamaktan çok büyük resmi görmenin zamanı geldi…  Bu durum sevgili, eş ya da giyim ve yaşam tarzı meselesi değil; düşünce tarzı ve zihniyet meselesidir… Bugün ona yarın sana sözünü unutmadan, artık daha fazla empati yapma ve kadın cinayetlerine karşı sesimizi daha çok çıkarma zamanı geldi de geçiyor bile…

Devletimiz bu konuda bir an önce gerekeni yapmalı…

Hafifletici sebep, tahrik indirimi, iyi hal indirimi demeden, en ağır cezaları içeren yasa bir an önce çıkarılmalı… Düşünün bir yılda 365 gün varken, 2019 yılında 474 kadın öldürüldü bu ülkede! 2020 yılının 5 aylık rakamları da ne yazık ki hiç iç açıcı değil… Üzerinde durulması gereken bir başka konu daha var ki o da koruma kararları… Yine bu hafta gördük ki bir 23 yaşında bir kadın koruma kararı çıkarttığı eşi tarafından vuruluyor ve şans eseri yaralı kurtuluyor…

Ölmek istemiyorum diyerek sosyal medyada seslerini duyurmaya çalışan ve koruma kararlarının ihlal edildiğini belirten sayısız mesaj var...

Bu koruma kararlarının alındıktan sonraki sürecin işleyişi de mutlaka ele alınmalı… Koruma kararına rağmen kadınların çoğu neden hala korku içerisinde yaşıyor araştırılmalı…  Sonuç olarak bu işin artık tahammül edilecek tarafı kalmadı… Hayatlarının baharındaki genç kızlar ya da kendisini ailesine adamış kadınlar yok yere öldürülmesin…

Hayaller, hayatlar yarım kalmasın…