Trabzonspor, oyuna başlarken düşündüğüm şuydu; 14 yıl önce Ersun Yanal’ın oynattığı oyun planıydı. Dün izlediğimiz Trabzonspor da yüzde 75 aynı planda hareket ediyordu. Bu oyun planını uygularken, başarısı bana göre yarı yarıya düşüyor. Trabzonspor sadece mücadele gücüyle oyunu ayakta tutmaya çalışıyor. Pozisyon üretmekte son derece şok. Rakip kaleye yalnızca 2-3 şut atılıyor ve öne geçiliyor, sonra bu skor korunmaya çalışılıyor. Bahsettiğim 14 yıl önceki dönemde bu oyun daha iyi oynanıyordu. Teknik direktör Abdullah Avcı’nın bu oyun planını uygulaması için kadro çok eksik. Defans oyuncularının oyuna katkısı yok denecek kadar az. Avcı, oyunu tribünden izleseydi rakip Gençlerbirliği’nin ne kadar yetersiz oyun sergilediğini görebilirdi. Bu takımlara karşı Trabzonspor hücumda yan ve geri paslarla kaleye gidemiyordu. 

Rakip Gençlerbirliği ise sahada top tutamayan, pas yapamayan oyun disiplininden kopuk bir haldeydi. Bunun için Avcı’ya soruyorum: Oyuncu kapasitelerin yetersiz ama sadece mücadele gücüyle ne kadar devam ettirilebilir? Bu vasat rakiplere karşı başarılı gözüken bir takım var. Pozisyon üretmede sıkıntılar var. Bunlara ne zaman önlem alınacak. Haftaya rakip Beşiktaş, oyun yeterli olacak mı? 

Oyunun 75 dakikalık bölümünde rakibin yetersizliğini herkes gördü. Trabzonspor 2-0’lık üstünlüğün rahatlığıyla oynarken, oyuncu değişikliklerinden sonra maç zora giriyor. Bu değişikliklerden mi yoksa skorun rehavetinden dolayı mı merak ediyorum, 75 dakikada sahada yok olan ev sahibi takım, kalan 15 dakikada 1 puana düştü. Trabzonspor’un böyle bir maçta rakibi karşısında bu kadar aciz duruma düşeceğini tahmin etmemiştim. Kaptan Pereira, azmi ve hırsıyla takıma yardımcı olacak durumdayken, kadro dışı bırakılıyor. Avcı bir de Nwakeme’yi tribünden izlesin. Maçta  kendi dünyasını yaşayan bir Nwakeme var. Birine ‘git’ birine ‘kal’ demek doğru değil.

Abdülkadir Parmak başarılı bir oyun sergilerken, dışarı alınmasını anlayamadım. Berat da ileriye dönük umut vadeden bir oyun sergiledi.