TRABZONSPOR tarihine damga vurmuş nice oyuncu var. Ama içlerinde biri var ki neredeyse hepsinden ayrılıyor. O isim Fatih Tekke. Fatih Tekke, 1994- 97 döneminde genç ve yedek oyuncuydu. Önce Altay’a gitti. Döndü, bu sefer G.Antep’e gönderildi. 5-6 yıl süren gurbeti sonrası 2002-2003 sezonunun 3. haftası tekrar döndüğü yuvasında üst üste 4 sezon inanılmaz futbol oynadı. 2006 yılının yazında Rusya’ya giderek Trabzonspor’dan koptu. Ama aklı hep şehrinde kaldı. Futbol hayatı bitene kadar hep dönmek için fırsat kolladı. Ama olmadı.

Futbolu bıraktıktan sonra başladığı teknik direktörlüğünde de hedefi, arzusu hep Trabzonspor’u çalıştırmaktı. Eski yıldızlardan Hami Mandıralı’ya, Ünal Karaman’a, Tolunay Kafkas’a, Hüseyin Çimşir’e verilen o görevi, o da hep istedi. Bağırmadan, kimseyi rahatsız etmeden, sabırla sırasını bekledi. Beklerken de kendisine gelen bazı teklifleri belki asla kabul etmemesi gereken teklifleri kabul ederek çeşitli takımlarda çalıştı. Çalışmaya da devam ediyor. Buralarda kısa süreli çıkışlar hariç pek bir başarı da gösteremedi. Ama Hami, Ünal, Tolunay ve Hüseyin hocaların da geçmiş- lerinde gözle görülür bir teknik direktörlük başarısı yoktu. Sıradan Anadolu takım- larında başarılı olmak da öyle kolay değildi. Üstelik Fatih Tekke gibi Trabzon aşkıyla yanıp tutuşan birisinin yaban el- lerde yüksek konsantre ile kendini işe vermesi hiç de kolay değildi. O hep memleketinden gelecek çağrıyı bekli- yordu gurbet ellerde.

Trabzonspor’un son İstanbulspor maçından sonra, ‘Geçmişim de geleceğim de Trabzonspor’da’ sözünü hiç çekinmeden söylemesinin sebebi de işte buydu. Profesyonel düşünen bir teknik adam tavrı değil onunkisi. Onunkisi bir aşk. Belki de Abdullah Avcı, maç öncesi onun kulağına ‘benden sonra inşallah sıra sana gelir’ demiştir. Kim bilir? Umarız; Trabzon şehri, sevenleri, bordo- mavili kulübün yöneticileri bir gün onun bu özlemine son verirler.