Ülke olarak yaşadığımız kara günler vardır. Bu günleri bize yaşatanlara bir değil bin kez lanet olsun diyorum. Basının güçlü kalemi Uğur Mumcu, 1993 yılında evinin önünde aracına konulan bombanın patlaması sonucu şehit oldu. O tarihten bu güne kadar onun yaptığı uyarılardan neler değişti derseniz; onun dikkat çektiği iki konuya dikkatinizi çekmek isterim.

Karanlık ve hain güçlerin bir Pazar sabahı şehit ettikleri Mumcu,

Ülkemizi radikal İslamcı hareket ile ayrılıkçı terörün yarattığı tehlikeler ile burun buruna olacağını dile getirdi. Mumcu, bugün sözde dile getirilen Kürt sorunu ile PKK terör örgütünün birbirinden ayrılmasına dikkat çekmişti. Ne oldu derseniz ülke olarak hala bu ayrımı sağlıklı bir yapıya oturtmuş değiliz.

Gizli servislerin ülkemizin bekasını tehdit eder boyutlara ulaşan bu hain örgütle ilişkilerini araştırıp gözler önüne sermek için mücadele eden Mumcu’nun ülkemizde laik yapının geriletilerek, ‘devlet kadrolarına cemaatler eliyle radikal İslamcıların eline geçiyor’ uyarısı yaptığını hatırlatmak isterim.

Cemaatlerin devlet kadrolarına yerleştirmek üzere çocukları hukuk fakültelerine, askeri okullara, polis okullarına gönderdiğini, ileride bunların hakim, savcı, general, emniyet müdürü olup devlete isyan edeceklerini söyleyen, yazan Mumcu’nun bu tespiti ile maalesef 15 Temmuz 2016’da karşılaştık.

İşte bu kadar ileriyi gören bir gazeteci olarak bu günleri gören Uğur Mumcu, tarih boyunca unutulmayacak, yazdıkları zaman dilimlerine ışık tutacak kadar önemli. Laik-demokratik Türkiye Cumhuriyeti’ni ortadan kaldırmak için hareket eden FETÖ’nün kanlı darbe girişiminin hala acıları yüreklerimizde tazeliğini koruyor.

Bu nedenle Mumcu’nun bu tespitlerinin sonrasında ülke olarak yaşadığımız bu iki tehlikenin el ele ve gönül gönüle vererek üstesinden gelmekten başka çaremiz yok. Kutuplaştırmak, ötekileştirmek, sizden, bizden diyerek milletin bölünmesine çanak tutmak hala ülkemizin ve milletimizin başına musallat olan bu tehlikeleri cesaretlendirmekten başka bir işe yaramaz, biline.

Türkiye Cumhuriyeti’nin ilelebet yaşaması adına bizim bizden başka dostumuz yok düşüncesini de unutmadan kin ve nefret tohumları saçmaktan başta siyaset sahnesinin aktörleri olmak üzere herkesin vazgeçmesi kaçınılmazdır.

Bugün gazetecilere saldıranların aslında düşüncelere saldırdığını bilmeyen yoktur. Vurmakla, kırmakla, dövmekle öldürmekle fikirleri yok edemezsiniz, bunu hiç ama hiç unutmayın! Düşünen, konuşan ve bunları milletle paylaşanlardan korkmayın. Korkulacak adresleri bir Pazar sabahı şehit edilen gazeteci Uğur Mumcu gösterdi.

UNUTMAK MÜMKÜN MÜ?

Okumak güzeldir. Gençler okuyun. Büyükler anlatın, tavsiye edin, yönlendirin. Dinimizi anlatın. Atatürk’ü ve silah arkadaşlarını anlatın, cumhuriyeti anlatın, Mumcu gibi kalemlerin eserlerini okumalarını tavsiye edin, Gaffur Okkan gibi yiğitleri unutturmayın, onların bıraktıklarını ve mücadelelerinin bilinmesi için gayret edin.

Uğur Mumcu’nun dikkat çektiği tehlikelerin bizlerden birbirinden önemli yiğitlerimizi kopardığını unutturmamak gerek. Bu kalleşler, 20 yıl önce Gaffur Okkan yiğidimizi elimizden aldı. Diyarbakır’da 7’den 70’e gönüllerde bir emniyet müdürü olarak taht kuran Gaffar Okkan’ı da görev yaptığı arkadaşları ile birlikte kalleşler şehit etti. Unutmak mümkün mü bu yiğit adamı.

Vatan, cumhuriyet, millet ve bayrak sevgisi ile üstlendiği görevi layıkıyla yerine getirmek için çalışan Okkan’ı sadece Diyarbakır halkımı sevdi? Hayır, hepimiz sevdik.

Meslektaşları ile bütünleşip, milletle et ve tırnak olan ve görev yaptığı yerlerde ihtiyaç sahiplerinin, öğrencilerin yüzünü güldürdükçe mutlu olan bir Okkan’ı işte yukarıda dile getirdiğim hainler şehit etti.

Sadece Okkan’ı şehit eden kalleşler milyonlarca Gaffar Okkan’ın var olmasına neden oldular. Hepimiz birer Okkan olduk. Şimdi meslektaşları halkın Gaffar babasının ve bütün şehitlerimizin kanını yerde bırakmamak için canları pahasına tek terörist kalmayıncaya kadar mücadele veriyor.

Bu vesile ile Uğur Mumcu ve Gaffar Okkan’ı saygıyla bir kez daha anıyor, şehitlerimize rahmet, gazilerimize sağlık ve uzun ömür diliyor, ‘şehitler ölmez’ diyorum.