İyi futbolcular kendilerini anlayabilecek dereceye gelmiş teknik adamlarla; rakiplerine etkili olmanın dışında, kendilerini seyrettiren tıpkı bir tiyatro oyuncusu gibidir. Konyaspor maçına bakıldığında; eğer defansın orta sahaya katkı sunmuyorsa, orta sahan da takım oyunu oynamanın dışında bireysel yeteneklerini sergileme uğraşı içerisinde oluyorsa; rakip topu gezdirirken, organize ataklar geliştirirken, sizler de bakarsınız, benim taraftarlarım gibi ben de bakarım sadece. Ta ki golü yiyene kadar... Elimizdeki kadro ne olursa olsun hiçbir futbolcu Hami hocanın izni olmadan Hami hocaya kendilerini değersiz hissettiremezler! Onun için başarının tek anahtarı vardır.

Kulübede bilen hoca varsa, sahada anlayan ve de bilen kafaya sahip futbolcu varsa; kesin gerçekleri, kesin olmayanlardan ayırt etme şansımız vardır. İşte ben bunu göremedim! Bu ligde yeneceğimiz takım kimdir? Yönetime sormak isterim. Bu hezimetlerde yönetimin de payı çoktur. Bu tabloyu görmediniz mi? Yönetime talip oldunuz. Ara transferde ne yaptınız? Bu takımın oynayacak olduğu maçları hiç düşünmediniz mi? Rakipleriniz 300 bin dolara, 500 bin dolara futbolcu alırken, siz kimi aldınız? Bilemediniz mi ki; sizler neye hazırsanız, rakipleriniz de sizler için hazır olacaktır. Hiç mi düşünmediniz? Sadece yaptığınız, futbolculardan ‘feda’ istemek midir? Eğer o ise, sizler bu tabloya fırça vuramazsınız beyler! Bilge abilerinizin telkini ile otel toplantılarında basına kapalı sohbetler düzenleyeceğinize, öncelikle takımınıza bakacaksınız. Ve de rakiplerinize bakacaksınız. Bugünkü maçta aklıma gelen bir olgu vardı ki, demek doğruymuş... Alaattin Bahadır abimin yıllar önce ben futbolcu iken bana söylediği bir söze hak vermemek elde mi?

“Oğlum Selim, top bir sevgilidir. Ona ne kadar sahip çıkarsan sende kalır. Çıkmazsan başkasının ayağında olur.” Biz bugün topa sahip çıkamadık. Ne oynadığımızı bilemedik. Ve de mağlup olduk. Tükenmişlik sendromuna ilk adımı attık.