Siyasetin şekillendirdiği Trabzonspor’un, Eskişehir maçındaki performansına baktığımızdan hemen sonra anayasasını yazmaya kalksak; ismine layık, eski günlerine dönme yolunda, yazılanlara o kadar fazla iş düşer ki, bu anayasa kolay kolay yazılmaz arkadaşlar.

Nerelerden nerelere geldiğimize bakıldığında her yönü ile ‘tükenmişlik sendromu’ yaşayan Trabzonspor, kalan maçlarını turistik gezi anlayışı ile oynasa bile yönetimin yanlış hamleleri sonucu küme düşme potasındaki Eskişehirspor’a, bırakın kendi oyununu kabul ettirmeyi, ‘maç bitsin de evlerimize gidelim’ görüntüsünü 90 dakika boyunca sürdüren takımdı.

Futbolda bir kural vardır ki; antrenman maçı da olsa her mücadele bir amacı temsil eder. Bu takım 50. yılında Muharrem Usta’nın dediği gibi “Şampiyon olacağız” mantığını düşününce, şu sahada görünen Trabzonspor’u seyrettikten sonra anladım ki; bu takım şampiyonluk değil de, küme de kalmanın sevincini kutlar.

Futbolcuların mücadele ve de kazanma arzuları öylesine körelmiş ki; stressiz oynamaları gereken bu maçı, bırakın kapasitelerini, kapasitelerine yanaşık bir düzeyde dahi oynamaktan imtina eder durumdaydılar. Trabzonspor’dan daha iyi mücadele eden, oyunu kontrol altında tutan, daha fazla atak geliştiren, ne yaptığını bilen takım Eskişehirspor’du. Derken bir penaltı... İşte Aykut’un yok yere yediği kırmızı kart. Uzun lafa gerek yok. Sahadaki futbolcu kendi kendini idare ediyorsa ve kendi bildiği enstrümanı çalıyorsa çok işimiz var arkadaşlar çoooook...