Dokuzu vardı, takımın iki açığı yetersiz kalıyordu. Üç gün önce yazdığımız gibi "İki açığı biraz kımıldasın, en güçlü şekilde ‘Şampiyon olacağım’ diyebilir Trabzonspor..."

İşin doğrusu abartılacak bir lig değil oynadığımız. Biraz takım oldun mu, savunma güvenliğini kurdun mu, işin yarısını çözüyorsun. Hücum hattına bir iki film kattın mı "Her yerde varım" diyorsun... Geçen haftanın flaş takımı Beşiktaş işte... Memleketin en namlı hocası, dünya yıldızları...

Koyulan oyun stratejisini, futbolcu performansını görüyorsunuz. Şöyle kapanan bir Trabzonspor merkezden geçilir mi? Kısa kısa paslarla o kalabalık yarılır mı?

En baştan sona şampiyonluk hedefi olan bir takım, hiç olmadığını göre göre aynı şeyleri dener mi? Böyle taktik olur mu? Süleyman Hurma hoca ve bizim Şota çok doğru düşünmüş. Bu maç ancak böyle oynanırdı. Mersin’den iki gol yiyen takıma gol atabileceğini planlamış, sabırla beklemiş. Hiç eksik yakalanmadan fırsat kollamış. Az ama öz sıralı hücumları denemiş, yemeden atmayı garantiye almış...

Bir organize golle öne geçmiş; hakem destekli, Onur kalitesine yakışmaz bir hatayla beraberlik gelmiş... Bir eksik kalmaları pek fark etmedi. Oyun disiplininden hiç kopmadı Trabzonspor. Ağır ama akıllı, kendine güvenen yapıyla oyunu tuttu... Dörtlü savunma mükemmeldi. M’bia başroldeydi; her işin amiri, sahanın generaliydi. N’doye henüz büyülü dokunuşlarla görüldü, Yusuf ve Erkan’ın şu ortamda gol atmış olması, pamuk ipliğiyle bağlı oldukları Bordo-Mavi’li formaya yapışmalarını sağladı...

Hakemlik pek bir şey yoktu maçta. Beşiktaş golünden önceki faulün atılış yanlışını o kadar hakem nasıl görmez anlamadım...