Çaykur Rizespor’u yakından takip eden ve iyi bir Rizesporlu olan scout Batuhan Engin, sosyal medya hesabından, içinde çok önemli bilgilerin yer aldığı bir analiz yazısı paylaştı.
Batuhan Engin, Çaykur Rizespor’un mevcut kadrosundaki oyuncularla oynaması gereken oyun tarzını ve sistemi açıkladı.
İŞTE O YAZI:
OYUN KURMAK BİR TERCİH DEĞİL, KİMLİK MESELESİDİR
Çaykur Rizespor İçin Pozisyonel Oyun Üzerine Bir Okuma
Modern futbolda “nasıl oynadığınız”, kimi transfer ettiğinizden çoğu zaman daha belirleyici hale gelmiştir. Artık mesele sadece iyi oyunculara sahip olmak değil; o oyunculara doğru rolleri vermektir. Çaykur Rizespor özelinde tartışılması gereken temel konu da tam olarak budur: takımın oyun kimliği.
Bu kimlik, geriden oyun kurma tercihiyle başlar.
Derin Oyun Kurucu: Sistemin Başlangıç Noktası
Pozisyonel oyunun temelinde, topu baskı altında dahi temiz çıkarabilen bir merkez oyuncusu yer alır. Bu rol, klasik anlamda bir “ön libero”dan ziyade, oyunun ilk fazını yöneten bir derin oyun kurucuyu tarif eder. Jonjo Shelvey profiline yakın bir oyuncunun bu rolü üstlenmesiyle birlikte Rizespor, oyunu stoperlere yaslayan değil, stoperleri oyuna dahil eden bir yapı kurabilir.
Bu oyuncunun zaman zaman iki stoper arasına girerek üçlü bir ilk hat oluşturması, rakibin ön alan baskısını etkisizleştirirken pas açılarını da genişletir. Guardiola’nın Bayern Münih döneminde Kross ardından Xabi Alonso’ya biçtiği rol, bu yaklaşımın en rafine örneklerinden biridir. Bayern, kağıt üzerinde dörtlü savunma ile oynarken, oyun kurulumunda sahaya bambaşka bir diziliş yansıtıyordu.
Beklerin Evrimi: Çizgiden Merkeze
Pozisyonel oyunun en kritik kırılım noktalarından biri, beklerin rol tanımıdır. Çaykur Rizespor’da bu dönüşüm için uygun profiller mevcuttur.
Sol bekte Hojer’in çizgiye basan klasik bir bek yerine, top Rizespor’dayken iç koridora kayarak bir orta saha oyuncusu gibi konumlanması; sağ bekte ise Mithat’ın Philipp Lahm’ın Guardiola yönetimindeki rolüne benzer şekilde merkeze yaklaşması, takımın orta sahadaki sayısal üstünlüğünü artırır.
Bu yapı sayesinde:
Merkezde pas istasyonları çoğalır
Rakip savunmanın ön alan eşleşmeleri bozulur
Top kaybı sonrası karşı baskı daha organize hale gelir
Bekler artık sadece savunma hattının parçası değil, oyunun yönünü tayin eden aktörler hâline gelir.
Hücumda Serbestlik: Olawoyin ve Laçi
Beklerin merkeze kayması, hücum hattında önemli bir alan ve rol paylaşımı yaratır. Genişliği çizgi beklerinden alan klasik anlayış terk edilirken, hücum oyuncularına daha fazla serbestlik tanınır.
Bu noktada Olawoyin ve Laçi’nin rolü belirginleşir. İki oyuncu da çizgiye hapsolmadan, yarı alanlarda ve ceza sahası çevresinde daha özgür hareket edebilir. Bu serbestlik, sadece bireysel üretkenliği değil, takımın hücum sürekliliğini de artırır.
Topun üçüncü bölgeye taşınma şekli daha kontrollü hale gelirken, Rizespor’un hücumları daha az doğaçlama, daha fazla planlı bir yapıya kavuşur.
Guardiola Atfı ve Cesaret Meselesi
Bu oyun modeli, teoride cazip olduğu kadar pratikte cesaret isteyen bir tercihtir. Guardiola’nın Bayern Münih’te uyguladığı pozisyonel oyun anlayışı, dönemin koşullarında dahi “fazla karmaşık” bulunmuştu. Ancak bugün modern futbolun referans noktalarından biri olarak kabul ediliyor.
Çaykur Rizespor’un bütçesi elbette Bayern ile kıyaslanamaz. Ancak futbolun evrensel bir gerçeği vardır: doğru fikir, eksik kaliteyi bir ölçüde telafi edebilir.
Bu model, Rizespor’a topu rakibe bırakan bir takım olmaktan çıkıp, oyunu yönlendiren bir takım kimliği kazandırabilir.
Sonuç: Bir Oyun Tercihinden Fazlası
Sonuç olarak bu yapı, sadece bir diziliş ya da taktik varyasyon değildir. Bu, bir futbol duruşudur. Geriden oyun kurmayı, bekleri merkeze çekmeyi ve hücum oyuncularına alan yaratmayı tercih etmek; “bekleyerek değil, oynayarak kazanmayı” hedeflemektir.
Çaykur Rizespor için mesele şudur:
Risk almadan konforlu bir sıradanlık mı,
yoksa doğru planla inşa edilmiş cesur bir oyun mu?
Cevap, sahaya yansıyan niyetle verilecektir.