Çaykur Rizespor’un son haftalarda ortaya koyduğu futbol yıkanıp da çekmiş kazak misali, artık üzerine olmuyor! İlk dört haftada tek başına tahtta oturan yeşil – mavili ekip, son beş hafta içinde tek kelime ile dip yaptı diyebiliriz. Boluspor maçı öncesi yeni bir kıvılcımı yakma adına sahaya çıkan 11 atmaca ilk devre yine durağan bir futbol sundu.

İzlerken bile göz kapaklarım ağırlaştı, patlamış mısır misali tuzsuz ve yağsız! Koskoca 45 dakika içinde bir tek Samudio sağ kanattan rüzgâr gibi ceza sahasına indi, müsait pozisyonda top takım arkadaşında değil kaleci Gökhan’ın ellerinde son buldu. Bizde sorun yıllardır yazıyorum, orta sahada. Bu bölgede oynayan oyuncuları ele alırsak, pozisyon bilgisi üst düzeyde, çabuk hamleli, kazanılan ilk topu doğru kullanan oyuncu yok bizde.

Tam tersi el freni görevi yapan başta Robin Yalçın gibi düz oyunculardan kurulu bir orta sahamız var. Bolu maçının bir diğer Gökhan’ı yani bizim kalecimizin özellikle kendi evinde mutlak galibiyet almam gereken bir maçta skor 0 – 0 iken bu kadar topu yavaş oyuna sokmasına teknik heyetin dur demesi gerekiyor.

Alıyor topu sağa sola bakıyor ve aut atışında emin alinin canı için meşin yuvarlağı havaya dikiyor. Dönen her topu rakip karşılıyor. Bu takım hücum yapacaksa -hele ki şampiyonluk hedefi varsa- kaplumbağa hızı ile topu oyuna sokmaz. Sende Samudio, Oğulcan veya Süleyman gibi fuleli oyuncular var. İlk pas ayağa, rakip ilerde yakalanmış, hızlı hücum ve iki pasla kontra topla gol pozisyonuna girersin.

Dikkat edin ilk devre girilen tek gol pozisyonu Samudio ile kontra topla oldu. Teknik heyet uyarmalı, bu takımın set hücumu ile veya kanat bindirmeleri ile bize karşı yaslanan takımlara karşı gol bulması çok zor, dolayısıyla kaleci Gökhan uyanık olmalı, tabi skora göre uyanık olmalı! Gol sesinin çıkmadığı ilk devre sonunda soyunma odasına ameliyata giren İbrahim Üzülmez bana göre önce eldivenleri eline taktı, daha sonra neşteri attı.

Oyuncularına ne söyledi, ne söylemedi onu bilmem ama ikinci devre Recep Niyaz takviyesi altında yeşil – mavili takım biraz kıpırdadı ve istediğini tek golle almasını bildi. Bu maçın artısı bana göre savunma bloğu. Özellikle Miloseviç arkada sağlam durduğu gibi atılan tek penaltı golünü direkt orta sahadan kafa ile topu Kweuke’ye indirmesi ile yarım asist yaptı diyebiliriz. Golden sonra arkaya yaslanmak, biz buradan ne yazsak boş!

Önemli olan rakip risk alıp yüklenirken ani toplarla farkı açman gerekirdi. Maalesef bunu yapamadılar. Halil İbrahim, Oğulcan ve Recep’in bu tip pozisyonları çok daha olumlu kullanması gerekirdi. Özetle haftalar sonra gelen üç puan özgüven açısından çok iyi oldu.

Ortaya konulan futbola gelecek olursam, özellikle ikinci devre defans ile orta saha bloğu cami cemaati gibi safları biraz sıkıştırdı, yani hem bastı hem de oyunun boyunu kısalttı. Hücumda ise Paraguaylı ‘ben de cemaate ayak uydurayım’ dedi, sonuçta kenardaki imamın katkısı ile beş hafta sonra üç puan geldi. Bu futbol yetmez ama bazı maçlar vardır ki bazen futbolu değil, skoru alacaksın. Ligin sonunda kimse Boluspor maçında ortaya koyduğun futbolu değil aldığın üç puanı hesaba katar.

Bu takım devre arasına kadar ne kadar puan toplarsa kardır, gerisi teferruattır!