Handikaplı bir Osmanlı maçından sonra Sivasspor maçına bir önceki maça göre daha derli toplu, kazanma arzusunu ön planda tutarak çıktı Trabzonspor. Maçın ilk dakikalarında Burak ile öne geçerek önemli bir avantaj yakalamasına rağmen yediği ucuz golden sonra oyunun kontrolünü her geçen dakika Sivasspor’a kaptıran Trabzonspor’da göze çarpan önemli olgu orta sahanın ileri çıkışlarından sonra geri dönüşlerindeki yavaşlığıdır ki Sivasspor beraberliği yakaladıktan sonra oyuna ağırlığı koyan takımdı.

Bu maçın önemini anlatmaya gerek yok. Dediğimiz Trabzonspor her takımı yener, her takıma da yenilebilir. İlk yarı az da olsa yakaladığımız pozisyonlarda her futbolcunun Burak Yılmaz’ı araması da rakip için bir avantajdı. İlk yarıya bakıldığında Sivasspor atak zenginliği içerisindeydi. Trabzonspor defansını hataya zorlamaya çalışan ev sahibi takım bunda da başarılı oldu. İlk yarıya bakıldığında sahada olan futbolculardır ki pas yüzdesini arttıracaklar, toplu halde çıkıp, toplu halde geri dönecekler. Göz ucuyla kendi alanlarını ve de arkadaşlarının boşalttığı alanları izleyip kontrol altına alacaklar. Bunlardan geriye düşürüldüğünde rakibin baskısı arttığına göre takım birlikteliğini sağlayacak olan orta alandaki deneyimli futbolcuların sahne almaları gerekir ki maalesef bu dakikaya kadar bizdekiler sahne almamakta ısrar ederken yakaladığımız en önemli pozisyon 55. dakikadaki N’Doye’un pozisyonu idi.

Trabzonspor istenilen pas yüzdesini bir türlü yakalayamayınca ister istemez dağınık bir görüntü içerisinde oyunu sürdürdü. Ne ileride oyunu karşılayabildik ne de orta alanda. Birinden birine karar veremediğimiz için rakibin direncini arttırdık. Yaptığımız her atakta iki-üç futbolcu rakip alanda kalınca Sivasspor çok adamla atakta oldu. Rakibe pozisyon üzerine pozisyon verdik. Son 20 dakikaya kadar onlar oynadı, biz seyrettik. Son 20 dakikada toparlanmayı sağladık, biz oynadık, onlar seyretti. Bu zor maçı 2-1 almasını 20 dakikada bilebildik. Sivas’ta kış var, Trabzon’da bahar.