Geçtiğimiz hafta iktidar cenahında, ille de Trabzon'da, İçişleri Bakanı Süleyman Soylu'nun "helâllik istemesi" ile "artçı sarsıntılara" sebep olan gelişmeler yaşandı.

Nihayetinde Türkiye'nin kritik bir süreçten geçtiği şu günlerde, özellikle terörle mücadeledeki kararlılıkla ilgili çok şeylere gebe olabilecek "deprem" meydana gelmedi.

Peki; deprem ihtimali ortadan kalktı mı?

Türk tipi siyasetteki anlayış ve uygulama çarpıklığı böyle devam ettiği sürece, her an, her şey olabilir? Hem de "imkansız" denilebilecekler bile!

*

İsterseniz, doğru ile yanlışı bırakın, helâl ile haramın bile anlam ve tarif bakımından yer değiştirildiği (ille de siyasette) bir süreçte gelin bu işe temeldeki sıkıntıdan, yani ahlâki ve hukuki yoksunluk penceresinden bakalım.

Çünkü, bu ülkede söz konusu siyaset olduğunda her türlü tercih, söylem ve eylem mubah sayılıyor. Dün "kara" dediğine, bugün "ak" demek, hatta açık açık yalan söylemek bile!

Neden? Çünkü bu ülkede Türk tipi siyaset; Makyavel'in, "Amaca ulaşmak için her yol mubahtır" ben diyeyim "yanlışı", onlar desin "doğrusu(!)" üzerinde yapılır hale gelmiştir.

*

Ortada yazılı bir Anayasa, O'na aykırı kısımları da bulunmasına rağmen yasalar ve de tüzükler, yönetmelikler vardır.

Bunlara göre herkesin görevleri de bellidir.

Örneğin; milletvekilleri sadece yasama organında görev yaparlar. Yani TBMM çatısı altında kanunları ve kararları çıkarır, düzenlerler.

Bakanlar, yürütme adına üstlendikleri sorumlulukları yerine getirirler.

Belediye başkanları, yerel hizmetlerden sorumludurlar.

Peki, Anayasa da, yasalar da böyle olmasına rağmen, milletvekilleri, bakanlar, belediye başkanları hadlerini ve haklarını bilerek, hukuki statülerine bağlı kalarak mı görevlerini yapıyorlar?

"Yapıyorlar" diyebilecek bir babayiğit varsa beri gelsin!

Tabii bir de, "üst düzey bürokrat" kimliği ile gerçekte devlet memurluğu adına görev üstlenmiş olanların, bulundukları mevkileri başka basamaklar ve özellikle de siyaset makamı için kullanmaları var ki! O başlı başına bir garabet!

*

Milletvekili tayin işinden, işlem takibine, köye yol yapımından, imara aykırı kat atılmasına kadar her şeyi yapar, sanki "her şeyi bilirlermişçesine" her konuya müdahil olur, demeç verir, nutuk atarlar!

Milletvekili seçildikten sonra bakan olanlar ise bu işi ekabirlikleri ile orantılı olarak had safhaya çıkarırlar. Adeta "Her şey onlardan sorulur!" Her şeyin "olurcusu ve onaycısı" onlardır!

Belediye başkanları, yerel işlerden sorumlu olduklarını unutur, genelle ilgili ne varsa içine balıklama dalarlar!

Anlatmak istediğimiz, hak hukuk ve yetki adına ben diyeyim; "kimin elin kimin cebinde belli değil", hakkını ve haddini bilme adına ise siz söyleyin; "kanunlara ve kurallara uyan yok."

*

Haa bir de, hesabı ve hedefi başka olanlar, saman altından su yürütenler, kişisel hesapları kamu çıkarının önüne koyanlar, "küçük olsun benim olsun" diyenler, ya da başta da ifade ettiğimiz gibi, "amaca ulaşmak için her yol mubahtır" diyerek, haram ile helâli bile birbirine karıştıranlar, yani "perde arkasındakiler" var ki!

Allah onların varlığından ve gaflet-delalet-ihanetlerinden cümle alemi korusun.

*

Ez cümle, sapla samanın birbirine karıştığı, bulanık suda balık avlamak isteyenlerin ortalıkta cirit attığı, alemi kendinden ibaret sayanların öteki alemdeki hesabı unuttuğu bir ben diyeyim "dünyada", siz söyleyin "Türkiye'de" bu garabet çukurundan çıkmanın, kurtulmanın tek yolu vardır.

O da, "Herkesin kendi işini liyakatla yapmasıdır."

Herkesin de; olup biteni akıl ile görmesi ve Cenab-ı Allah'ın Kur'an-Kerim'in Hicr suresi 75'inci ayetinde verdiği mesajla anlamasıyla mümkündür.

"Kuşku yok ki bütün bunlarda, işaretleri okumasını bilen kimselerin alacağı nice ibretler vardır."