Yeşili, mavisiyle ünlü Karadeniz betonlaşma yolunda hızla ilerliyor. Hem de öyle bir ilerleme ki yetişene aşk oldun.

Eskilerin bir lafı vardır ‘köpeksiz köy buldun, değneksiz geziyorsun diye. Adı müteahhit denen (bazılarını tenzih ederim) bu güzel memleketimizi nasıl bir hale getirdiklerini gözyaşları içinde görüyoruz. Denizde doğan fakat denize hasret Karadeniz çocukları.

Denizin yosunuyla uyuyan çocuklar artık maalesef denizi dürbünle görmek zorundalar. Gün geçtikçe doldurulan deniz artık ufukta…

Bu gidişle denizi görmek de lüks olacak. Gelecek nesiller maalesef yeşile, maviye özlemle büyüyecek. Dağ taşı betonla kaplayan vicdansızlar kendilerine göre bir savunma mekanizma geliştirmişler.

Yeşilin yok edilmesine tepki gösterenleri farklı algılarla düşman bellemek bence kolaycılık. Bir iş yapılırken önce orada yaşayan halkı dinlemek gerekir. Vatandaşa kulak veren asla pişman olmaz, sırtı yere gelmez.

Köyleri anladık da ta yaylalara, ayıların inlerine kadar yapılan yolları anlamakta güçlük çekiyorum. Eko sistemin bozulması için her şey yapılıyor. Kim buna dur diyecek. Çünkü ilgili makamlar bu tür olaylara kör sağır oluyor. İsyanlara, yazılıp çizilenler umurlarında değil.

Böyle olunca da azdıkça azıyorlar. Sonuç olarak yakınlarda yeşil ilçelerde kaldı. Yavaş yavaş betonlaşma oralara doğru gidiyor.

Kısa zamanda bu kafalarla oralarda betonlaşma devam edecektir. Zaten hes’lerle yapılan doğa kıyımı da buna tuz biber oluyor. Kısaca ya buna dur denecek, ya da yeşili, maviyi televizyonlar da izleyeceğiz.