Türkiye’de, tüm dünyada olduğu gibi pandemi sonrası yaşanan ekonomik buhran etkisini hala sürdürüyor... Özellikle temel ihtiyaçlara gelen zamlar dar gelirli vatandaşları bir hayli zorluyor. Market alışverişinden ev giderlerine, okul masraflarından sebze-meyve giderlerine derken ülkenin büyük bir kesimi karın tokluğuna çalışıyor. Ne yapılan maaş zamları çare olabildi, ne de alınan önlemler…  Biz de Trabzon’un merkezindeki en işlek caddesi olan Maraş Caddesi’nde bulunan Kadınlar Pazarı’ndaki esnafla fiyatları konuştuk. Yıllardır bağından bahçesinden büyük emek vererek yetiştirdiği ürünleri satmak için pazar yerine gelen esnaf, işlerinin geçen seneye oranla daha kötü olduğunu belirtti.

İşte pazar esnafıyla yaptığımız söyleşiden geriye kalanlar…

FAKİRİ DÜŞÜNEN YOK

Emine Hanım: “Bizim bu pazarda bir düzen yok. Caminin oradan garaj yapmışlar, geçişi kısıtladılar. Nereden geçelim şimdi? Zaten işlerimiz iyi değil. Lahananın bağını beş liradan satıyoruz, alan yok. İnsanlar marketten daha pahalıya alıyorlar. Anlamak çok zor. Buradaki sebzeyi beğenmiyorlar, bakıp geçiyorlar. Sadece benden değil, hepimiz aynı. Tereyağının kilosu yetmiş liraydı, iki yüz kiloya çıkarttılar. Fakirler bu yağı alabilir mi, yiyebilir mi düşünen yok.”

FİYATLAR İKİ KATINA ÇIKTI

Selim Sayar: “İş yok, alım gücü yok, insanlarda para yok. Tatmin edici bir işi yok. Piyasa sıkıntılı. Sabah gelip diziyoruz, akşam bakıyorsun dizdiğimiz gibi sebze ve meyveler. Rağbet yok. İnsanlar adet bazlı almaya başladılar. Bu kadar mal alıp kasayı dolduruyoruz fakat satmamız gereken malı satamıyoruz. Geçen seneye oranla fiyatlar iki katına çıktı. Portakalı yedi buçuğa satıyorduk şimdi on beş lira. Ne yapalım bu şekilde devam ediyoruz.”

EKONOMİMİZ DÜZELİYOR

Temel Aydın: “Geçen seneye oranla fiyatlar daha iyi. Yavaş yavaş ekonomi düzeliyor. Mesela mandalinanın kilosu on lira geçen sene de hemen hemen aynıydı. Şu anda okullar tatile girdiği için vatandaş köylere çıktı, aslında alım gücü yükseldi ama insanlar köye gittiği için işler durgun.”

VATANDAŞ GRAMLA ALIYOR

Ali Kaya: “Fiyatlardaki ateş biraz söndü. Geçen seneye oranlarsak daha iyi diyebiliriz. Şu anda mal alırken sıkıntı çekiyoruz. Ürün yok, pahalılık var. Patlıcan şu anda yirmi lira oldu. Ama yine de tek tük de olsa alım oluyor.  Vatandaş ucuz sebze-meyve arıyor. Biberin kilosuna yirmi beş lira diyoruz, pahalı geliyor. İnsanlar bir-iki kilo alması gerekirken gramla alma başlıyorlar.”

DÖNÜP BAKAN BİLE YOK

Hamide Taç: “Hiç iş yapamıyoruz. Köyde tarlam var, gübre alıp tarlama vurmama gerekiyor ama alamıyorum. Elli liraya aldığımız gübre beş yüz lira oldu. İnek bakıyordum, onun da masrafları artınca bıraktım. Saban altıda geldim buraya dört bağ lahanaya on lira diyorum, dönüp bakan yok. İnsanlar para yok diyor. Ne olacak bu insanların hali? Daha çok geriye gidiyor. Tarlada, bahçede ekip biçiyoruz ama yağsız tuşsuz yenmiyor. Halimiz perişan.”

GEÇEN SENEYE GÖRE DAHA PAHALI

Ayşe Sali: “Çok şükür idare ediyoruz. Çalışana her zaman ekmek var. Beş kuruş kazanmaya çalışıyoruz. Pek alım olmuyor, insanlar pahalılıktan ağlıyor. Elli kilo yeme altı yüz lira verdiğimizde bizim de ciğerimiz yanıyor. Beş kilo süte yüz lira dediğimizde insanlar kaçıp gidiyor. Biz ürünlerimizi ucuz versek hayvanlarımıza nasıl yem alacağız? Biz de mağdur onlar da mağdur. Bu sene geçen seneye göre daha pahalı. Hakkımızda hayırlısı.”

İNSANLARDA PARA YOK!

Neriman Akpınar: “İşlerimiz hiç iyi değil. Sabahtan beri buradayım ne bir lahana ne bir marul ne de maydanoz satabildim. İnsanlarda para yok ki alabilsin. Biz çalışıp yiyoruz. Yani ürünlerimizi kendimiz ekip bakıyoruz. Emek verip ektiğimiz ürünlerimizi burada neredeyse bedava denilecek paraya satıyoruz yine de kimse almıyor. Burada kazandığımızla; elektrik faturası mı ödeyeceğiz, suyu mu? Mümkün değil.”

NASIL GEÇİNECEĞİZ?

Nadire İleli: “Durumlar iyi değil. Para da yok iş de yok. Çok pahalılık var, bir şey alamıyoruz. Resmen aç kaldık. Devlet iki ayda bir iki bin lira para veriyor. Ben o parayla nasıl geçineyim? Bana yazık günah değil mi? Zorla yürüyorum. Bu halde geldim buraya bir şeyler satarım diye ama o da yok. İki bin lirayla ben tüp mü alacağım, elektrik, su mu ödeyeceğim. Nereye yettireceğim. Sekiz çeşit ilaç kullanıyorum, parasını karşılayamıyorum.”