Ülkemin geldiği duruma bakar mısınız, çocuklarımız ve kadınlarımızla ilgili yanlışları ne kadar yazarsak yazalım, toplum olarak ancak, ÇOCUKLARIMIZ YANINCA, KADINLARIMIZ ÖLÜNCE SORUNLARI GÖRÜYOR VE KONUŞUYORUZ... Yalnızca o vakit ilgililerden hesap sormak geliyor aklımıza!... Sonra yine lay lay lom! Bağıra bağıra söylüyorum Bir yerlerde çocuklar ölüyorsa, gençlerimiz yaşam mücadelesinde yenik düşüyorsa, orada ya “annebaba(aile) eksik” kalmıştır ya da “devlet vasfını ortaya koyamamış”, vatandaşına sahip çıkma görevini yapamamıştır. Çocuklarına ve gençlerine olan sorumluluğunu yerine getiremeyenler, açıkça söylüyorum ki sizler SUÇLUSUNUZ. En büyük günahın sahibi, vicdansızsınız...

Bütün bunları, yaşadıklarımdan yola çıkarak yazıyorum... Yıllar evvel üniversitede okumak için Ankara’ya gelmiş olan genç bir arkadaşla tanışmıştım. Ailesinin yoksul olduğunu, fakat bütün yoksulluğuna rağmen hayatının merkezine bilgiyi ve kitapları koyduğunu, okulunu bitirmek için de elinden geleni yaptığını anlatıyordu. “Yurtlarda yer bulamadım, belirli bir adresim yok, nereyi bulursam orada yatıyorum. Aç kalmak önemli değil de, kafamı sokacak bir çatım olsa” diyordu! Milliyetçi, aydın, idealist bir genç karşımda yaşam mücadelesini anlatırken eğilip bükülüyor, her şeye rağmen verdiği özel derslerle dimdik ayakta durmaya, fikirlerini ve değerlerini savunmaya çalışıyordu. Çok geçmedi tekrar karşılaştığımızda daha umutluydu, yüzüne renk gelmiş gibiydi, “hocam artık benim de bir adresim, yatacak bir yerim var” diyordu… Kaldığı yurtta insan yerine koyulduğunu, bilgilerine değer verildiğini anlatıyordu. Belli ki bu grubun içinde kendini güvende hissediyor, yatacak bir yer bulmanın ayrıcalığını yaşıyordu. Belki farkındaydı belki de değildi ama o bundan böyle, yarınını başkalarının eline teslim etmişti.

Bulduğu çözüme İÇİM ACIDI! Korktuğum başıma geldi. İnanmış, ülkücü ve Atatürkçü olan bu genç, son karşılaştığımızda bana ülkücü ve Atatürkçü olmanın yanlışlığından bahsediyordu... Buna benzer çok hikâyeler anlatabilirim size... Öğretmenliğim ve siyasi hayatım boyunca bu türden çaresizlikleri çok yaşadım. Ulaşabildiklerime fikir dünyalarını bozmadan ve değerlerini kaybetmeden bu süreci nasıl atlatabilecekleri konusunda destek vermeye, maddi manevi ne kadar olabilirsem o kadar yanlarında olmaya çalıştım. Yetti mi? Elbette yetmedi. Birçok evladımız yalnızlık ve yoksulluk yüzünden işte böyle yanlış adreslere gittiler. Bir topluluğa dâhil olarak, onların sundukları imkânlarla yaşamaya, okumaya ve toplumda yer edinmeye çalıştılar. Devletin eksik kaldığı, siyasetine propaganda malzemesi olarak kullandığı içindir ki, sosyal devlet anlayışını, toplumun her kesimine ulaştırmakta aciz kalan bir İktidarla karşı karşıyayız.

Bu yüzdendir, dün çocuklarımızın ve gençlerimizin devletin değil de, cemaatin (fetö) kapısına varması, bugün de binlerce ailenin ocağına ateş düşmesi hep bu yüzdendir. Hiç olmazsa bundan böyle, onların barınma, eğitim ve sosyal hayatlarını sahiplenmeyi bilmelisiniz. Ülkenin her yanına diktiğiniz REZİ(L)DANSLARINIZIN, AVM’LERİN, SARAYLARIN yanında bir YURT BİNASININ ne maliyeti olurdu ki, şimdi o dört katlı mezarlığa bakıp biraz UTANMALISINIZ! (Son sözüm; devlet acilen çocuklarımızın ve gençlerimizin barındırıldığı bütün yurtları denetlesin. Sadece yurtları değil, üniversitelerin etrafına yeni barınma adresleri olarak sunulan 1+1’ler (rezi(l)danslar) de gözetim altına alınsın.) Taze ömürlü, ak alınlı çocuklarımıza sonsuz rahmet diliyorum. (âmin)