Beleş geçinmek aslında şöyledir; Çevremize baktığımızda şık giyimli, kravatlı, özenle kendini piyasaya hazırlayan birçok insan görürüz. Ne yaptıkları, ne işlerle uğraştıklarını bilmeyiz, gördüğümüzde sanki bir yerlerde müdür, bir şirket veya holding sahibi sanarız.

Aslında bu tip insanlar çakallar gibi , kurtlardan kalan kemik parçalarını kemiren insanlardır. Bugün niye böyle? Hayatta almadığımız dersler var, buna ben de dahilim, hayatım boyunca birçok insan tanıdım, sadece giyimine baktım. Kafasının içini çözemedim. Yıllar öncesine gideceğim. Mesleği yürüttüğüm sıralarda Ardeşen ilçesinden bir otel sahibi benden destek istedi.

Yapılmayacak bir işi yaptım ve kardeşini aranmaktan kurtardım. Sonra giyimine kuşamına bakarak kendisi ile iş yapma kararı aldık. Kendisi ütülü elbise ve kravat ile gezerken ben dağlarda yağmur, çamur demeden tomruk kesip kamyona yüklemeye ve 40 kilometreden ilçeye getirmeye başladım. Belli bir miktar olunca biçilen tomrukların satıldığını duydum, sorduğumda “Bizar borcum vardı, sattım” dedi. Hadi neyse olsun dedik, yine taşımaya başladım ve bunun üzerine yanımda çalışan arkadaş, “Bu sana kazık atacak, paraları alacak ve ortak olduğunuz kamyonu da alacak” deyince aracı alarak döndüm ve onu yüz üstü bıraktım. Tabii zarar benim.

Hayatım boyunca bu tür kazıkları yemeye devam ettim, insanları kendim gibi, karşılıklı sevgi ve saygı içinde gördüm. Sıcak dost yaklaşımlarını her zaman dost olarak bildim. Yanıldım, hayatım boyunca gerçek dost dediklerim beni hep yanılttılar. Bunun diğer örneğini yine İstanbul’da can kardeşim dediğim birinde gördüm, destek olayım diye 3 ay işlerini ele almak istedim, tabii onun isteği üzerine yine kazık yiyen ve geriye dönen ben oldum. Meslek hayatımda bir tek dost, gerçek dost ve ekmeği yenecek, suyu içilecek, ve hiçbir menfaat beklemeyen tek kişi meslek büyüğüm Yavuzer Tarlan oldu.

Allah kendisine şifa versin. Bir dokun bin ah işit kelimesi var ya... İşte o kelime bazı insanlara uyar, buna da uyan kelimelerden biri, Kafası şarz etmeyen, basmayan, sadece dedikoducular gibi, sağa sola laf taşıyan insanların benim gözümde yeri fare yuvasıdır. Maalesef hayatın içinde kendi kişiliğini gizleyen, yüzüne baktığında samimi görünüp arkandan dedikodu yapan insancıklar var. Bu insancıklar maalesef toplumda yer bulmaya devam ediyor. Bazen duyduğumuz sözlerden biri... ‘Nesil bozuldu’ Bozulan nesil değil, kötü eğitim, kişilik, haysiyet sorunu var. Bu insanlara baktığınızda camide herkesten önde yer alırlar. Camiye oturduklarında ise sağa sola bakarak kendilerini ön plana çıkartmaya çalışırlar.

Ben buradayım.Allah’ın evindeyim... İçi mikrop, fesat, her türlü hile ile dolu olan, zikre eğildiğinde ise kafasında tilkiler dolaşır. ‘Kimi gambazlasam, kime kuyu kazsam, kimin hakkında ne söylesem, başarılı insanları nasıl küçük düşürürüm’ diye düşünürler. O kadar çok şey düşünür ki bazen beyni karışır. Bu insanlar için ne denmeli? Haysiyetsiz desem, az olur. Şerefsiz desem, şerefsizlere hakaret olur,  insan diyemeyeceğime göre, insan kılığına girmiş şeytan olabilir mi? Boş verdim yakıştırmayı siz yapın. Çakalları konuşmaya fazla gerek yok, her dürüst insanın hayatında mutlaka bazı çakallar türemiştir, bizim de kaderimiz bu...

İnsanları tanımak için beynini açmaya veya kalbini açmaya gerek yok. Çakalların her zaman leşlerle beslendiğini hepimiz biliyoruz. Ya kümese saldırır, ya da leşlerle beslenir. Dürütler yaşadıkça bu çakallar da yaşamaya devam edecek. Bu yazıyı üstüne alanlar olacak, işte onlar gerçek çakallardır. Biz kurtlar çalışmaya devam edeceğiz, ancak çakalları da yanımıza fazla yanaştırmamalıyız. Anlayana...