Değerli okurlarım, 15 Temmuz’dan sonra iktidarın başlattığı, devlet kurumlarıyla ilgili yeniden yapılandırma harekâtı, ışık hızıyla devam ediyor... Anayasanın 120. maddesini[1] gerekçe göstererek 20 Temmuz’da olağanüstü hal ilan eden hükümet, kanun hükmünde kararnameler (KHK) çıkarma yetkisiyle birlikte, bütün politik hamlelerini hayata geçirirken özellikle, ülkemiz güvenliği için hayati önem taşıyan özelleştirmelerin, ne kamuoyunda tartışıldığını, ne de muhalefet tarafından sorgulanıp, engellendiğini görüyoruz. Özelleştirmelerle ilgili, düşünce ve tavsiyelerini kamuoyu ve iktidarla paylaşmaları, üzerlerine düşen sorumluluğu yerine getirmeleri konusunda, sivil toplum örgütlerinin ve sendikaların suskunluğu ise ayrıca üzerinde durulması gereken bir durumdur. Son zamanlarda, ülke gündeminin bir adım arkasında kalan muhalefetin ise, hiç olmazsa “halkı bilgilendirme” görevlerini yerine getirmesini diliyorum... Bakıyorsunuz orta bir yerde konuşan sadece Erdoğan ve yanlısı basın... Gönül isterdi ki iktidarın sözde “kandırıla, kandırıla” yaptığı siyasetine DUR! diyecek, doğruların ne olması gerektiği konusunda ciddi siyaset üretecek bir muhalefet çalışması ortaya konulsun.... Bırakın siyaset üretmeyi, zaman zaman ortaya getirdikleri muhalif çıkışları bile kamuoyuyla paylaşamadıkları için ülke tek adamlığa doğru gidiyor, bunun da farkındalar mı acaba? 

Bugün içinde bulunduğumuz karanlık ortamdan aydınlığa çıkmak, terör illetinden kurtulmak için milletçe çok ciddi bir imtihandan geçmekteyiz. Mesele, bu türden yapılanmaların tekrarlanmaması için herkesin ama herkesin bir öz eleştiri yaparak “bu olayın neresindeyim?” sorusunu kendine yöneltmesi meselesidir. Kapı komşunuzun bile Fetö teröristi olduğu gerekçesiyle tutuklandığı bir ortamda, sizin, kendinizi olup bitenlerin dışında görmeniz, “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” demeniz fırsatçılık değil de nedir? AKP’nin, Gülen Hareketinin devlet içindeki kadrolaşmasına “siyasi iktidar” olarak verdiği desteği nasıl ki sorguluyor ve konuşuyorsak, “okul ve dershaneleriyle” gücüne güç katan Gülen’e, sosyal alanlardaki bu yapılaşmaları esnasında görmezden gelerek, susarak verdiğimiz desteği de konuşmamız gerekmektedir. Olayın bu noktalara gelmesi noktasında halkın, dershanelere ve okullara yönlenmesine neden olan, Milli Eğitim politikalarını da mercek altına almamız sorunların çözümü için çok önemlidir. “Devlet okullarının öğrencisine sundukları konusundaki yetersizliği, velilerin çocuklarını geleceğe hazırlarken daha iddialı ve güvenli kurumlar araması, adil olmayan yarışta velilerin ve gençlerin bir çıkış kapısı araması... gibi” Başarı garantileyen, hem geleneksel hem de modern görünümlü haliyle kabul gören Gülen okullarının, devlet okulların yerine geçmesinin, daha fazla tercih edilmesinin suçlusu kimdir acaba?

Dolayısıyla gerçekte, cemaat yapısını hoş görmeyenler bile, çocuklarının geleceğine katkısı olur inancıyla, bu kapıları bir kez olsun çalmışlardır. Birçok velinin “altın ya da dindar nesil” gibi bir beklentisi yoktu elbette... Anne babaların tek derdi, çocuklarının geleceği, sınav başarısının garantilemesiydi. O günleri hatırlayanlar bilir; Gülen dershanelerinde, farklı farklı birçok sosyal gurup ve ideolojiden olan ailelerin çocukları aynı çatı altında olabiliyordu. Özellikle “otoriter bir hoşgörü” diye tanımladıkları eğitim şekli ile, birçok ailenin tercih nedeni olmuşlardı. Sonra ne mi oldu? O çocukların bir kısmı, girdikleri bu kapıdan bir daha çıkamadılar... Zaman içinde Gülen’e ve harekete tabi olmayı inançlarının ve yaşamlarının önemli bir parçası haline getirdiler. ŞİMDİ, oralardan birer canavar çıkmışsa eğer, sorgulamaya her şeyi bilmelerine rağmen gerçeği saklayarak, halkı kendilerine suç ortağı haline getiren iktidardan daha sonra da bu türden yapılanmalara onay veren ve insanını mecbur bırakan Milli Eğitimden başlamak lazımdır.