Bölge olarak en önemli değerimiz; farkında olsak ta olmasak ta hala fındıktır! Geçmişte büyüklerimiz bunu daha iyi görmüşler ve değerlendirmişler. Özellikle Giresun’da ilçeler dahil, onlarca fındık kırma fabrikaları ve entegre fındık işleme tesisleri vardı. Buralarda işlenen fındıklar ihraç ürünü, yarı mamül ve mamül olarak tüm dünyaya pazarlanıyordu. Fındık sayesinde güçlü ve iyi bir ekonomiye sahip olan Giresun mutlu ve geleceğinden emin bir şehirdi... Fındık bahçeleri şen, fabrikalarda çalışan kadınlar mutlu, fındığını değerinde satan üretici memnundu. En önemlisi fındığını kendisi toplardı Giresunlu. İMECE yapardı. Geceleri de harmanda toplanır, güle oynaya fındık atlardı. Köyler dolu, ahırlarda hayvanlar, tarlalarda taze domates vardı. Yoğurdun en doğalı, yumurtanın en sarısı yenirdi. Annelerimiz, teyzelerimiz sigortalı olarak iç hanelerde çalışır, emekli olurlardı. Düğünler fındıktan sonra yapılır, borçlar fındıktan sonra ödenirdi. Yani fındık her şeyimiz, hayatımızdı...

Şimdi öyle mi? Geçen yıl dondan etkilenen fındık az olunca, gerçek değerini buldu para etti. Bu sene de küllenme/ küflenme olayı hasıl oldu ki; sonuçları henüz net olmasa da yeni bir felaket kapıda gibi. Gelelim şimdiye; Giresun’da fındık işleyen fabrika, köylerde insan kalmadı. Ahırda inek, tarlada domates kalmadı. Herkes gurbette! Gurbette olmayan ise yanlış politikalar yüzünden geçim derdinde. Fındık sanayi başka illere kaydı. Miras yoluyla bölünen bahçeler değersizleştikçe, elden çıkarmanın çareleri aranır oldu. Fındık bahçeleri kırılıp evler, inşaatlar yapılır oldu... Ve en acısı fındığı ithal işçiler toplamaya başladı. Geçen yıllarda fındığı; sadece doğudan gelen mevsimlik işçiler toplarken, son yıllarda buna Gürcistan’dan ve Suriye’den gelen uluslararası işçiler de dahil olmaya başladı. Uluslararası festivallerden sonra ‘uluslararası fındık hasadı’ olağan hale geldi. Yani fındıktan gelecek ekonominin üçte biri sadece bu sebeple bölge dışına kaydı/kayıyor. Şimdi hasat öncesi bakım işleri de bu yolla yapılıyor ki; kayıp daha da fazlalaşıyor.

Fındık değer kazanırken, kazanılan değer bu nedenle uçup gidiyor... Peki neden? Tekrar olacak ama; yanlış politikalar ve uygulamalar yüzünden. Son yıllarda onlarca tekstil imalatçısı Giresun’a gelip yatırım yaptı/yaptırıldı. Çoğu ya iflas etti ya kaçtı. Olmadı yani. Gelen de mağdur oldu, burada yaşayanlar da... Onun için biraz geçmişe bakmak ve asıl değerli olanı, bölgenin kendi ürününü ve değerini görmeliyiz. Fındık bölgenin kendi ürünü ve kültürüdür. Teşvik ve destek verilecekse fındığa verilmelidir. Kırma ve işleme tesisleri yeniden canlandırılmalıdır. Ve fındığın değerini artıracak projeler üretilmelidir. Dünyanın ve çikolata sanayinin bu fındığa ihtiyacı var. Bunu da en iyi bu yıl gördük. Olmayan fındığın nasıl değerlendiği ortada. Önceki yıllarda 3-4 ton fındığı olanın ancak alabildiği paraları, bu yıl 1 ton fındığı olan çok rahat alacak. Fazla lafa gerek yok! Fındık bizim hayatımız, bizim ürünümüz. Bahçenize girin ve fındığınızı kendiniz toplayın...