“Ben babamın kızıyım...” Sık sık dile getirdiğim bu söylemimle ben; öyle ilk bakışta sanıldığı gibi sıradan bir benzeşme, bir biyolojik olayı ifade etmiyorum. Bu ifadenin derinliğinde, yaşı ne olursa olsun bir kız çocuğunun babasını anlaması, ona hayranlığı ve de özlemi var... Ben babamda insan ilişkilerinde en çok ihtiyaç duyulan halleri yaşamışımdır. Onu anlamaya çalıştığım kadar, ona kendimi ve duygularımı da anlatmaya çalışmışımdır. Bu bence bir bakıma sevgiden çok daha önemli ve ondan bir adım önde yaşanılması gereken bir durumdur.

Anlaşılamamak dünyadaki birçok sorunun da asıl kaynağı değil midir? Anlaşılamamak sizi yalnızlaştırır. İnsan yalnızlaşınca sevgisizleşir, üretken yanı kısırlaşır, duygusal tembellik ve güven sorunu da beraberinde gelir. Birisini anlamaya çalışmak ise sizi yüceltir, sabır gibi ulvi bir duyguyla besler, en önemlisi size başka yüreklerde yer açar. Gönül derinliği yaşarsınız. Kısacası büyürsünüz... Tabi anlaşılmak istiyorsak, önce başkalarını da anlamak için ciddi çaba sarf edeceğiz... Gönül gözünüz izleyecek, gönül kulağınız sessizce dinleyecek...

Hatta en yakın temas hâlidir; gözlerle konuşmayı becerebileceksiniz.... Bütün kızlar bir koca çınar belledikleri babalarının gölgesini arar, orada büyümek isterler. Elbette bu paylaşım için de iki taraflı iletişim ağını iyi kurmak gerektir. İşte burada babalara çok iş düşüyor. Onlarında daha iyi anlaşılmaları için uzun sessizlikler yaratmaları, kızlarıyla göz teması, yürek teması kurmaları icap eder. Benim babam susarak konuşanlardandı; bu yüzden onu anlamak için yazdıkları, hareketleri, bakışlarıyla izini sürmeniz gerekiyordu. Şimdi hala onunla sohbet halinde olmam bu yüzdendir. Yazdıklarını okurken sanki onu dinliyor, uzun uzun muhabbetler neticesinde yaşamı yeniden yorumluyorum. Canım babam geçtiğimiz haftalarda, 17 Ağustos 2014’te vefat etti. O günden beri yaşadıklarımızı özlemle düşüncelerimde yâd ediyorum. Söyledim ya, babam susarak konuşanlardandı. O şimdi ebediyen sustu, fakat bizim onunla olan sohbetlerimiz hala devam etmekte.....

O yazardı, sarı basın kartı sahibiydi, askerdi, iyi bir siyaset yorumlayıcısıydı; Hacıydı, Rahmetli Alpaslan Türkeş’in gönül dostu, ülküdaşıydı... Otuz senedir yaşadığı kentin sorunlarını çözmeye yönelik, fikirler üretmeye çalışırdı. Kısacası vatandaş, ülküdaş, baba ve de en çok aranan insan modeli; üretkendi... Derdi ki, "Ruh kazanmak için bir ideal gerek." Bu yüzdendir ki; o yüreğimize sadece ülke sevdasını değil, insan sevgi-saygısı ve ideal sahibi olmak gibi önemli ilkeleri işledi. Yanlışıyla, doğrusuyla onu hep anlamaya çalıştım. Kızların bütün güzel yanlarının mimarı babalarıdır bilinciyle büyüyen ben, aynı düşünceyi kendi kızlarıma da aşıladım. Onlar da bu bilinçle ve Allah'ın(c.c) izniyle babalarına sahip çıkacak, baba evinin vatan olduğunu bileceklerdir hiç şüphesiz... Asalet anneyle geçermiş, anamızdan emdiğimiz süt de helalmiş ki, bizler (babaya evlatlık ve de vefa gibi) yüce duyguların farkında olduk... Babamın bir yıllık hastalığı süresince, dört kardeş babamızın dizinin dibindeydik.

Elimizin ulaşamadığı yere, yüreğimizde ki baba şefkatiyle ulaşmaya çalıştık. Ebedi uykusuna yolcularken bile elleri ellerimizdeydi, kısacası varlığı gibi yokluğu da, bir kez daha ailemizin birlik kaynağı oldu. Bu birliğin ve sahip çıkışın ifadesi olarak bir kez daha diyorum ki, “Ben babamın kızıyım!..” Bu ifadem aynı zamanda, babamın bizlere öğrettiği Türk töresinin yaşamımızdaki yerini, ‘Ata demek vatan demek’ ilkesini var etme çabamızın da açıklamasıdır. "Çırpınma boşuna hayata tutun. Zifiri karanlığın sabahı da var. Umudun tükenip bittiği anda, Sabrın koruğun helvası da var. Gövden derinlerde başın yücede, Dallarında eksilmeyen meyvelerin var. Canım ne kadar yandı desende, Mihrap da kesilmeyen ezan sesi var..." diyerek hayatı şiirleştiren babam; hayatın her çıkmazında yeniden doğmayı başarmış babam! Umut ve heyecanların adamı, ülkü yüreğiyle bana ışık olmuş gülüşü gülüşüm olan can babam: ÇIKTIĞIM KUTLU YOLDA, GÜCÜN YÜREĞİMDE... Ruhun şad olsun, kızın...