Bugün Salih Cora’yı konuk etmemi ister misiniz? Valla istesiniz de, istemeseniz de olacak! Çünkü, birini 2 hafta önce bu köşeye aldığım, diğerini de 2 gün önce Tonya’daki Hayvancılık Sempozyumu’nda 2 konuda, evirmeden-çevirmeden, üstüne üstlük kıvırmadan dile getirdikleri AK Parti Trabzon Milletvekili Salih Cora’nın, “Hak haklının en mukaddes malıdır” hesabından adrese teslim edilmesi gereken gerçeklerdir.

Birincisi futboldaki tribün terörü ile ilgili ve kısaca şöyle idi: -“Bugün Avrupa’nın 6’ncı büyük futbol ekonomisine sahip Türkiye’nin, tribün terörünü, sporda şiddeti, şikeyi ve teşvikle ilgili sorunlarını çözmeden taraftar sayısını artıramayacağı gibi, maç gelirlerini de yükseltemeyeceği açık bir gerçektir.”

İkincisi, doğduğu ve doyduğu topraklar olan ve tereyağı ile meşhur Trabzon’un Tonya ilçesinden, bir yandan özel politikalarla teşvik edilen, ancak öteki yandan genel uygulamalar ile zarara uğratılan hayvancılıkla ilgili “anlayana sivrisinek saz” hesabıyla dile getirdiği acı gerçekti. O da şöyle idi: “Hayvancılıkla uğraşan vatandaşlar ineklerini satarak İŞKUR aracılığı ile bir başka işe girmek için çaba gösteriyorlar. Bu hayvancılığa darbe vurur. Bunun üzerine gitmeliyiz. İneğini satana değil, aksine bakıp ülke ekonomisine katkı sunan vatandaşımıza İŞKUR katkı sunmalı. Bu konuda bir çalışma yapılmasını doğru buluyorum.”

Sayın Cora’nın demek istediği; “Kırsalda hayvancılık yapan ailenin genç bireylerinden birine,  İŞKUR proje kapsamında, bu sektörde çalışma koşulu aynı desteği yapsın”dır. Ve de doğrusu budur. Hem de İŞKUR’un bugün çoğunluğu yan gelip yatanlara sağladığı desteğe  gerçek manada istihdam denemeyeceği apaçık ortada iken... Salih Cora’nın özellikle; “Gerçek kalkınma ve istihdam üreterek yapılırsa kalıcı ve kazandırıcı olur” gerçeğinden hareketle “Bir inek bir ev bile bakar”ı hatırlatırcasına  hayvancılıkla ilgili yaptığı tespit, bugün devletin bu alandaki büyük teşviklerinin adeta eksik nitelikte olduğunun da ifadesidir.

Onun için, bu konu öncelikle ve özellikle her kesim tarafından ele alınarak değerlendirilmeli ve gerekenler kuralları ve kanunları ile hayata geçirilmelidir. Genç vekilin bu konuda da hazırlığının olduğunu öğrendik.

Salih Bey’in “Gerçek tereyağı üreticilerinin hakkı yenmektedir” diyerek, bu alanda etkisi ve yetkisi bulunan devlet-i aliye mensuplarına yaptığı göndermeyi de bir kenara koymamak lazım. Dahası, “Her konuda, her alanda, her işin başı insan” gerçeğinden hareketle; “Kırsalda hayvancılık yapan insanlarımızın yaş ortalaması yüksek olduğundan iş gücü yetersizliği sebebiyle hayvancılık desteklemelerinden istenen ölçüde yararlanılamamaktadır.

Genç nüfusun hayvancılıkta istihdamını sağlamak ve teşvik edici olmak için hibe destek oranlarında gençlere yönelik ilave ekler verilmesi kırsalda gençlerin hevesini artıracaktır” diyerek yaptığı teşhis ve getirdiği öneri sadece hayvancılık için değildir. Özellikle fındık gibi yılda 3 milyar dolara yakın döviz kazandıran, sadece Karadeniz’in değil, Türkiye’nin en önemli gelir kaynaklarından olan bir ürün için de geçerlidir.