Gençlik yıllarımızdı. Türkiye'de ve dünyada bir boks rüzgarı esiyordu. Türkiye'de amatör boksta Seyfi Tatar, Celal Sandal ve Cemal Kamacı. Dünyada merhum Muhammed Ali. Bunlardan hangisi olursa olsun, gece saatlerinde bile radyo kulağımızda, spiker Orhan Ayhan'ın heyecan veren anlatımı ile maçlarını sabırsızlıkla dinlerdik. Hele galip geldiklerinde keyfimize diyecek yoktu. Cemal Kamacı'nın Trabzonlu olması, Muhammed Ali'nin Müslüman olması moral kaynağımızdı. Merhum Muhammed Ali'yi yazarken, Cemal Kamacı'yı anmamak mümkün değil. Muhammed Ali İslam’ın yumruğu gibi hissediliyordu. Baskının, zulmün karşısında, İslami değerlerin bastırıldığı, aşağılandığı bir ülkede, özgüven sembolü işlevi gördü. Muhammed Ali bütün dünyada mazlumların, itilmiş derin ezilenlerin gür sesi, özgüveni ve efsanesi idi. Hem ırkçılıkla savaşmış, hem Müslüman olma coşkusu yaşamış ve yaşatmıştı. “Allah'tan zenginlik istedim, bana İslam’ı verdi” demişti. “Mesela ben sigara içmem ama bir kibrit paketi taşırım cebimde. Ne zaman bir günah işlemeye kalksam; bir kibrit yakar, elime tutarım ve kendi kendime derim ki; ‘Ali sen bu ateşe dayanamıyorsun, cehennem ateşine nasıl dayanacaksın’" diye soracak kadar güzel bir Müslüman ahlakı vardı.

‘PEYGAMBER İSMİ TAŞIYORUM’

Hollywood Bulvarı'na ‘Yıldız’ı konulmak istendiğinde "Ben peygamber ismi taşıyorum. İsmimi yerlere yazdırmam" diyerek reddetmişti. "Bir hayatımız var. Yakında geçmişte kalacak, yalnızca Allah için yaptıklarımız sonsuza dek kalacak" diyecek kadar teslim olmuştu İslam’a. İslam'ın nasıl bir güzel din olduğunun mesajını verdi. İslam'ın nasıl özgürleştirici bir din olduğunu şöyle ifade etmişti. "’Cassius Marcellus Clay’ benim köle adımdı ve bitti. Artık benim adım Muhammed Ali. İnsan hakkıyla Müslümanlaşınca; ki özgürleşir, bütün putları yere serermiş. Vietnamlılar, bana kötülük yapmadı ki, onlarla savaşayım" deyip de Vietnam Savaşı'na katılmayı reddedince; sadece ABD'de değil, bütün emperyalistlere esaslı bir yumruk indirmiş ve herkesin kalbini fethetmişti. Ama Vietnam Savaşı’na katılmayı protesto edince, unvanlarına el konulmuş ve bokstan uzaklaştırılmıştı. Fakat o yılmamış, bu süre zarfında üniversiteleri dolaşarak, İslam'ı anlatmıştı. Muhammed Ali tek kişilik bir ordu gibi savaştı emperyalizm ve ırkçılıkla. İndirdiği her yumrukla mazlumların, ezilmişlerin sesi oldu. Emperyalistlere "En Büyük Allah'tır" dedi.

MAZLUMLARIN ÖZGÜVEN KAYNAĞI

Yumruğunu balyoz gibi indirdi, emperyalistlerin bütün puanına ve umutlarına. Hiçbir zaman İslam'ın evrensel mesajını bütün dünya kendi üslubunca anlatmaktan geri durmadı. O yüzden mazlumların özgüven kaynağı ve kahramanı oldu. Evet, bu dünyadan bir efsane olarak geçti. 1964 yılında Dr. Wallaca D. Fard Muhammed tarafından ABD'de kurulan "İslam Milleti" adlı siyasi harekete katılan Muhammed Ali, adını değiştirdiğini ve Müslüman olduğunu açıkladı. O yıllarda Vietnam savaşına gitmeyince, 5 yıl hapis ve 10 bin dolar para cezasına çarptırıldı. Boks lisansı ve pasaportu elinden alındı. İflas etti. Maddi sıkıntılar çekti. Ancak hiçbir zaman bir tava adamı olmadı. Zor günler geçirdiği dönemlerde bile hep ayakta kalan ‘Efsane Dava Adamı’ oldu. Merhum Muhammed Ali, dönemin siyahi temsilci ve insan hakları savunucusu Malcolm X ile yakın ilişkiler kurarken, İslamiyet'in doğru tanınması ve yaygınlaşması amacıyla çalışmalarda bulundu. Yeni Şafak yazarı Ali Nur Kutlu, ‘Muhammed Ali’ değerlendirmesinde "Ezilmiş İslam Dünyası, onun Müslüman olmasıyla beraber biraz olsun teselli oldu. Dünya onu alkışladıkça, dünya onu konuştukça, dünya ona hayran oldukça, biz de kendimize pay çıkardık, teselli olduk.

BİZİM KAHRAMANIMIZDI

Müslümanlar onun yumruklarıyla, yüz yıldır süren yenilgilerin intikamını alıyordu sanki. O yüzden sabahlara kadar uyunmaz, onun maç gününü beklerdi İslam Dünyası. Beklerdi ve onun için dua ederdi. Aslında kavga eden Muhammed Ali değildi. İslam Dünyası’nın tüm garibanları, mazlumları, yetimleri, zayıfları ve gölgede kalmışlarıydı. Ringe çıkan, ışıkların altında aydınlanan, güçlü vücudunda hayat bulan şey, Müslümanların ruhuydu. Zafere, yenmeye ve kazanmaya susamış büyük bir milletin kavgasıydı o maçlar. Böyle hissediyordu, böyle düşünüyordu milyonlarca Müslüman. O yüzden, yumrukları vuran sadece Muhammed Ali değildi. O yüzden, kelebek gibi uçan sadece Muhammed Ali değildi. O yüzden, arı gibi sokan sadece Muhammed Ali değildi. Muhammed Ali rakibini devirirken; onu izleyen Müslümanlar da, yüzyıldır topraklarını, ülkelerini, kardeşlerini sömürenlerin iktidarını devirdiğini düşünüyordu. Ali bizim kahramanımızdı.

SİYAH DİRENİŞİN SEMBOLÜYDÜ

Muhammed Ali bizim zaferimizdi. Malcolm X gibi, Muhammed Ali de siyah öfkenin ve siyah direnişin sembolüydü. Kölelerin, köleleştirilmiş garibanların, siyahların, zencilerin, sarı benizlilerin, kızıl derililerin öfkesi, Muhammed Ali'nin yumruğu, köle tüccarlarının yüzünde patlıyordu. Muhammed Ali, Afrikalı atalarının, bahtsız atalarının, köle atalarının zincirlerini o ringlerde kırdı. Her zaferi, köleliğin bir halkasını kopardı. Her yumruğu, Afrika'da sömürülmüş ve öldürülmüş gariban siyahların intikamını aldı adeta. Afrika, Müslümanlar kadar onu sevdi, onu izledi, ona hayran oldu, onun için dua etti. Afrika tüm acı tarihinin, makus talihinin bir gün onun eliyle, onun yumruğuyla değişeceğine inandı.

ERBAKAN’IN ÖZEL DAVETLİSİ

Harlem'in, Bronks'un, Virginia'nın dışlanmış, itilmiş zencileri onunla ayağa kalktı. Malcom X gibi konuşup, Muhammed Ali gibi dövüşmek istediler." 1976 yılında dönemin Başbakan Yardımcısı merhum Necmettin Erbakan'ın özel davetlisi olarak İstanbul'a geldi. Günü birlik ziyaret sonrası ilginç bir söz söyledi: “Benimle kucaklaşan ilk beyaz lider Necmettin Erbakan'dır.” Hem Erbakan Hocamız, hem Muhammed Ali gittiler, bizi hatıralarıyla ve meydan okuyan duruşlarıyla baş başa bıraktılar.