Bu hafta siyasete biraz ara verelim... Hafta başında, lise öğretmenim olan, eski adıyla Atatürk İlkokulu, şimdiki Gazi Ortaokulu Müdürü Rıfat Özdemir öğretmenim telefonla aradı... Rıfat öğretmenim bir süredir, okulun kütük kayıtlarından ulaştığı eski mezunları bir araya getirerek, bu kayıtlardan hazırlanan temsili diplomaların teslim edildiği bir etkinlik yapıyordu. Basında da yer alan bu etkinliği izliyor ve güzel bir davranış olduğunu düşünüyordum.

Rıfat öğretmenimin bu telefonu sürpriz olmakla birlikte, yıllar sonra hatırlanmak güzel bir duyguydu. Memnuniyetle katılacağımı bildirerek, çarşamba günü okulda yapılan bu güzel ve anlamlı etkinliğe katıldım... Ben 83 mezunuydum ve aradan tam 32 yıl geçmişti. Çeşitli zamanlarda mezun olmuş 16 arkadaşımız daha vardı. Hepsi yakından tanıdığımız eski ve hala dostluğumuz devam eden güzel insanlardı. Bizim buluşmamız dördüncü buluşmaydı. Ve Rıfat öğretmenin dediğine göre bundan sonra da devam edecekti. Yani biz niye çağrılmıyoruz diye düşünen arkadaşlar üzülmesin. Her an Rıfat öğretmen sizi de arayabilir. Burada bir kıstas veya ayrıcalık yok.

Rastgele ve ulaşılabilir olanlar davet ediliyor ve çok daha geniş katılımlı bir buluşma da planlanıyor... Neyse o güne gelelim... Önce müdür odasında başlayan kabul ve hoş geldiniz seremonisinin ardından hep birlikte öğretmenler odasına geçtik. Sıcak ve ilkokul yıllarından anıların paylaşıldığı kısa sohbetin ardından sıra; mazinin tozlu raflarından indirilerek hazırlanan temsili diplomaların dağıtımına geldi. Yıllar sonra ve böylesi güzel bir törenle tekrar ilkokul diplomalarını almak çok farklıydı. Heyecanlanmamak ve duygulanmamak elde değildi.

O zamanki fotoğrafınızın da üzerinde olduğu bu diploma, artık sadece bir ilkokul diploması değildi. Aradan geçen zamanın ve hayatın tüm yüklerinin izlerinin silindiği, o günlerin tertemiz saflığına dönme anının biletiydi adeta. Hayatın herkesi bir köşeye savurduğu katılığının yüzleşmesi, molasıydı... Güzeldi yani... Rıfat öğretmenimize bu ince düşüncesi ve yaklaşımı için bir kez daha teşekkür etmek istiyorum. İnsanların böyle zaman zaman geçmişlerine dönerek, şimdiki anlarıyla, kendileriyle yüzleşmeleri; sadece bir anı, nostalji değilmiş. Rıfat öğretmenim; inanın bu davranış bir tebessümden çok daha fazlası...

Bir teşekkür de; bizi kendi elleriyle hazırladıkları birbirinden güzel ve değerli ikramlarıyla ağırlayan değerli Gazi Ortaokulu öğretmenlerimize gelsin... "Bana bir harf öğretenin 40 yıl kölesi olurum..." özdeyişinde olduğu gibi her zaman en değerli ve elleri öpülesi varlıklarımız olan öğretmenlerimizin, aslında bizi hayatımızın hiçbir döneminde unutmadıklarının bir göstergesi olan bu ince davranışınız için... Karmaşık ve telaşlı hayatlarımızda bize anlamlı ve çok güzel bir ara/mola verme fırsatı yaşattığınız için... Teşekkürler.