Bilirsiniz, Necip Fazıl kendisinden başka insanları çok zor takdir eden bir mizaca sahipti. Güçlü bir kalem olmasının yanı sıra, muazzam derecede bir hatipti de aynı zamanda. Bu sebeple kıvrak zekasına ve derin irfanına güvenerek mütemadiyen konuşmayı tercih ederdi. Mütemadiyen konuşmayı seven Necip Fazıl'ın mütemadiyen dinlediği nadir kişilerden biri ise 'fikir ve çile birliği kökünde yekpâreleştiğim' dediği büyük dostu Fethi Gemuhluoğlu'ndan başkası değildi.

Ülkesinin asli kültürüne, şiire, edebiyata, san'ata, vatana, yarınlara ve dahi insana dair güzel şeyler terennüm edebilen İsmet özel'e göre Fethi Gemuhluhoğlu; 'kendi kuşağı içinde en sağlam çizgiyi aktarabilen bir samimiyet abidesiydi'. O, yaşam serüveninde öylesine iyiliksever ve öylesine yardımseverdi ki sağ eliyle yaptıklarından sol elinin haberi olmazdı. Anlayacağınız hisliydi, bir o kadar da gizliydi, Fethi Gemuhluoğlu.

Türk edebiyatının mümtaz şahsiyetlerinden Harputlu Ahmet Kabaklı bakınız O'nun ardından ne diyor: 'Fethi Gemuhluoğlu, görünen hizmetlerin değil, görünmeyen himmetlerin adamı idi'. Tek başına dünyaya meydan okuyan ve bu hususta hiç şakası da olmayan bu güzel insan için Hilmi Yavuz muhteşem bir tespitte bulunuyor: 'Fethi ağabey çok güzel konuşurdu. O konuşurken adeta sözleriyle sema yapardı.' Yeryüzünün can sıkıcı hareketsizliğine ilaç olacak bir bomba gibiydi, Fethi Gemuhluoğlu.

Eylemi elinden hiç alınmamış, eyyamı ise olmayan birisiydi. Usta gazetecilerden Ergun Göze'nin dediği gibi: 'O, tepeden tırnağa bir insan mühendisi idi'. Kendisi koca Yunus'tan hayli zaman sonra yaşamasına rağmen, koca Yunus'un kocaman bir arkadaşıydı adeta. Bu yüksek payeye erişmesinde en önemli pay ise hiç şüphesiz koca Yunus'un zihni derinliğine tecessüs haliyle yaklaşmaktaki ısrarı olsa gerek. Evet, Yunus değildi belki o; lakin Yunus kadar erdemli, Yunus kadar çalışkan, Yunus kadar insan, Yunus kadar insana müptela, insana aşina idi. O bakımdan her cenahtan, her fıtrattan, her fırkadan insanlar kendisi çok sevdi ve benimsedi.