İki yüzlülüğün, riyakarlığın, güvensizliğin, yalanın, oportünizmin pik yaptığı bir dönemden geçiyoruz. Namussuzların en ahlaklı, hırsızların ve yolsuzların en namuslu, sapık-tacizci ve tecavüzcülerin en itibarlı, yasa ve kural tanımayanların en ilkeli, yalancıların en dürüst, vicdansızların en adil, çıkar ve güç için kutsal inançları kullananlar ile her türlü rezilliği yapanların en Müslüman, eşlerine şiddet uygulayıp kadınları bir cinsel meta olarak görenlerin en kadın hakları savunucusu, dişi her şeye karşı içinde dayanılmaz şehvet duyguları besleyenlerin en ahlakçı, çalıştırdığı insanların ya da toplumun kanını emenlerin en fazla sadaka veren, cahil ve bilim düşmanlarının en saygın, her türlü şiddeti- baskıyı -ölümü kendi gibi düşünmeyenlere uygun görenlerin en merhametli, ‘’en büyük demokrasi ve özgürlük düşmanlarının en demokrat ve özgürlükçü’’, daha nice sıfat ve değerlerin en tersinden olduğu ya da öyle yansıtıldığı bir toplumda yaşıyoruz. Ki bazıları, bu çelişik-paradoksal durumu gerçeklik sanıyor. Değerlerin karmaşıklaştığı, bulanıklaştığı; her türlü değerin belirli kişi ve amaçlar için istenildiği gibi bükülüp eğilebildiği; büyük bir yoksullaşma, yoksunlaşma, ahlaki-vicdaniinsani bir bozulma-yozlaşma yaşanıyor.

SİYASETTE YOZLAŞMA VE CEHALET

İşte tıpkı bunlar gibi, demokrasi ya da özgürlük düşmanları da kendilerini en demokrat ya da en özgürlükçü gösterebiliyor. Ve ne yazık ki toplumun bir kesimi buna inanabiliyor. Demokrasi ve özgürlük adına kendi özgürlüğü, kendi değer ve çıkarları alehine kararlar verebiliyor, alkışlayabiliyor. Son günlerde siyasette giderek daha çok kendini hissettiren bir cehalet, bir yozlaşma, bir kavram kargaşası bu. Devlet yönetiminde, siyasette ve giderek toplumsal yaşamda ‘’uyum’’ ya da ‘’tek ses’’ olarak formüle edilen bu büyük tehlike, daha çok taraftar buluyor. Toplum bir demokratik refleks ortaya koyamıyor. Tek kişinin karar verici olması ve herkesin ona eyvallah demesi! Eğer insanlık Arkasında büyük bir tarihsel birikim yaratmış, siyaset bilimi, sosyolojisi, felsefesi, hukuk müktesebatı üretmişse, bunun adı demokrasi değildir.

DEMOKRASİNİN ALFABESİ

Demokrasi dediğimiz şey, devlette yasama-yürütmeyargı gibi meşru güçlerin, uyum ya da istikrar adına tekleştiği değil, birbirini denetlediği bir demokratik uyumdur. Ki, memleket diktatörlüğe ya da despotizme gitmesin, herkes hak ve hukuk içinde hareket etsin.

Demokrasi dediğimiz şey, siyaset ve toplumda, farklı görüş ve düşüncelerin özgürce ifade edilebildiği; uyum adına tekleştiği değil, gerekirse uyum için birbiriyle uzlaşabildiği, ama her şeye karşın itiraz- muhalefet özgürlüğünün bulunduğu bir ortamdır. Ki, herkes aynı sistemde barış içindebir arada yaşayabilsin. Demokrasi, anayasaya da güvence altına alındığı, başta yönetenler olmak üzere herkesin buna saygı gösterdiği, farklı düşünmenin ve muhalefet etmenin vatan hainliği ya da ihanet olarak değil, çok sesliliğin, çeşitliliğin, toplumsal uyum ve ahengin olmazsa olmazı olarak görüldüğü bir düzenin adıdır. ‘Demokrasinin alfabesi’dir bu.