Cumhurbaşkanı’nın açıklamasına göre Gaziantep’te son verilere göre 51 insanımızın öldüğü, 69’unun yaralandığı canlı bomba saldırısında 1214 yaşında bir çocuk kullanıldı.  Saldırının yapıldığı yer bir kına gecesi, bir düğün töreniydi. Masumiyetin en yüksek olduğu ortamlardan biri. Bizce malum karanlık odakların yönlendirmesiyle, yine malum katiller, bir çocuğu kurban olarak hazırladı bu alçakça saldırıya. İyi ile kötüyü, yanlışla doğruyu birbirinden ayırması olanaksız bir yaşta, sözde Allah için ölmeye gönderdi. Belki de cennete gitmenin bir yolu olarak anlatıldı ona bu ölüme yürüyüş

Oraya ölmeye değil, kim bilir neye gönderildi. Eline çocuk arabası verilip belki de sür denildi. Sonra çocuk arabasında olduğu belirtilen o bomba, uzaktan kumandayla patlatıldı. Ortalığı saran dehşette tam 29 çocuk kurban edildi. Yaralananların önemli bir bölümü de yine çocuktu. Canlı bomba olarak küçücük çocukları kullanan, çocukları hedef alan bir vahşet. Din, mezhep, Allah adına bu kaçıncı katliam, kaçıncı cinayet, kaçıncı vahşet? 

Saldırıyı yapanlar ya da yaptıranlar, özellikle bir Kürt düğününü hedef alarak etnik boğazlaşmayı kışkırtmaya çalışıyor. Hiçbir amaç ya da inanç, düğün yapan masum insanlara yönelen insanlık dışı alçakça saldırıyı haklı gösteremez. Bu ülkenin neresinde olursa olsun, her cenaze bizim olmadıkça, her acı yüreğimizi dağlamadıkça, alçaklar katliamlarına devam edecek, acılar bitmeyecektir. Ne etnikçi, ne dinci ya da mezhepçi saldırılar, emperyalist boğazlaşma senaryoları, bu topraklardaki kardeşliği yıkamamalı.Saldırılar bizleri ayrıştırmamalı, birleştirmeli. 

TRABZON KİREÇHANE’DE BİR ÇOCUK PARKI

Geçen haziranda Trabzon’un Kireçhane Mahallesi’nde, sokakta oynarken kamyon altında kalan 4 yaşındaki Elif ve 12 yaşındaki Kemal için küçücük bir park yapılmış. Göstermelik bir park anlayacağınız. Duyun da şaşırmayın, belediyenin böyle bir park yeri bulunmadığı için, Sağlık Müdürlüğü’nün bir arazisine yapılmış park. Belki de bu küçük park bile, çocuklarımızın aramızda olmasını sağlayabilecekti. Acı gerçeklerimizden biri, çocuklarımızın yeterince oyun alanları olmaması; vakitlerini geçirecekleri, onların ilgisini çekebilecek oyun, eğitim ve spor alanlarının yeterince bulunmaması. Lafta çocuklarımızı çok severiz ama, oynayabilecekleri doğru dürüst alanları bile yok. Bu ayıp da hepimize yeter; en çok da, görevi bu ihtiyaçları gidermek olan belediyelere ve kamu idarelerine. Daracık cadde kenarlarını bile otopark yapan, her boş aslanı ranta ayıran belediyeler, kentlerde ya da kırsalda yaşayan on milyonlarca çocuk için ne yapıyor acaba? 

Bütün irili ufaklı kentlerimizde aynı sorunlar yaşanıyor. Mahallelerinin kaçında oyun alanları, yeşil alanlar ve çocuk parkları var? Görevlerini yeterince yapmayan; kentleri, başta çocuklara olmak üzere kent yaşayanlarının sosyal ihtiyaçlarına göre planlamayan kamu görevlilerinin bu cinayetlerde sorumluluğu yok mu? Bu kepazeliğe seyirci kalan çoğu çocuk sahibi kent yaşayanlarının, bu vurdum duymazlıkta hiç mi payı bulunmuyor?